მობეზრებული მექანიკების პრობლემა..., გამოკითხვა, განხილვა

[Riddick]

მობეზრებული მექანიკების პრობლემა, ახალი თამაშის არჩევისას:



ეს მომენტი გამოცდილებასთან ერთად ალბათ გარდაუვალია. მომენტი, როცა ერთი შეხედვით ბევრი რამე გაქ სათამაშო, არი მაღალ შეფასებებიანი პროექტები, მაგრამ "რატომღაც თამაში არ გინდება და ვერ იწყებ. რეალურად ეს "რატომღაც" (ჩემ და ალბათ ბევრის შემთხვევაშიც) არი ის, რომ უკვე ვიცი თუ რა მექანიკებზე დგას ესა თუ ის პროექტი და მსგავსი გამოცდილება იმდენ სხვა, კარგ თამაშშიგაქ მიღებული, რო ხარისხის მიუხედავათ, მაინც გეზარება დაწყება.

ეს პრობლემა ხშირ შემთხვევაში გაუაზრებელია და მაგიტო მომინდა ამ თემის გახსნა, რომ ცოატა განვავრცოთ.

აი მაგალითად მინდა ავიღო Elden Ring, რომლის დაწყებაც უკვე ალბათ რამდენიმე წელია რაც მინდა, მაგრამ ზუსტად ის ფაქტორი, რომ უკვე ნანახი და ათასჯერ გავლილის თავიდან გავლა მომიწევს, უბრალოდ სხვა შეფუთვაში, არ მაძლევს იმის მუღამს რო საბოლოოდ დავიწყო. არადა შინაარსობრივი და ვიზუალური მხარე, ისევე როგორც სეთინგი ძალიან მინდა რო ვნახო. ან სიტყვაზე Blasphemous, რომელიც დარწმუნებულივარ, რომ საინტერესოა, მაგრამ იმდენად მომბეზრდა მეტროიდვანიის ჟანრი, რომ აქაც იგივე პრობლემის გამო ვერ ვიწყებ.
მაგალითები ძაან ბევრია Cyberpunk, Lies of P, Halo, AC Origins, Returnal ... და სხვა

ერთადერთი რისი თამაშიც არ მეზარება არი რაღაც ინოვაციური მექანიკის გარშემო შექმნილის, ჟანრთა უჩვეულო ნაზავის, ან უკვე დიდი ხნის დავიწყებულის, მაგალითან რამე კარგი სტრატეგია, ან იზომეტრული rpg. მაქ ასევე ერთი გამონაკლისი ჟანრი, რომელიც ჯერჯერობით მაინც არ მომბეზრებია, იმერსივსიმი, მაგრამ ესეც ალბათ იმიტომ, რომ თვითონ ჟანრია თავისთავში მრავალფეროვანი.
ასევე არი ჟანრები, რომლებსაც უკვე ფიზიკურად ვეღარ ვთამაშობ. მაგალითად ბეისიქ შუთერი, ფაქტიურად გაუვალი წინაღობასავით ჩამოყალიბდა.

საინტერესოა თქვენი აზრი ამ საკითხზე, გაქვთ თუ არა იგივე დისკომფორტი, დაბლოკილი ჟანრები და თუ გაქვთ, როგორ ებრძვით, რა პრინციპით არჩევთ თამაშებს?

[SLaYeR]

მე ზოგადად თამაშები მაქ დაბლოკილი ბოლო 2 წელი. იშვიათად თუ რამეს მოვცხებ.
ბოლოს Blasphemous 2 ვითამაშე და ვისიამოვნე. ვენდობოდი პროსტა მაგათ და მაგიტომ მივეცი თავს უფლება, რაც დამიფასეს და მადლობა მაგ ხალხს.

ჩემთვის მექანიკა თუ მუშაობს და გამართულია, ასი ხარისხიანი თამაში რო დამიდო ღირებული კონტენტით, მარტო იმ ჟანრს და იმ მექანიკას გავსპამავ, შიგთავსია ჩემთვის მთავარი, რაც გამართული გზით უნა მომეწოდებოდეს. მაგისთვის ყვლაზე ბოლო მაგალითი სოულსი მაქვს.

სოულსებს ვითამაშებდი მართლა 100 სერიას, მაგათ რო ძველი დონე შეენარჩუნებინათ.
მაგრამ აი ელდენ რინგი, როგორც მოვლენა არის უნამუსობა. არც ძველი მექანიკები მუშაობს ბოლომდე, არც კომბატია იმ დონის რაც ძველებში, ჩელენჯიც მაგარი გატეხილია, იმის გამო რომ ალეველება ყველგან შეიძლება იოლად და ბოლოს გამოდის რო ლამაზი ლოკაციების გამო გიწევს დახარჯო 180 საათი გაუგებრად გაწელილ სამყაროში. მე რა დონეზეც პატივი ვეცი, მოვიარე თამაში და ფაქტიურად წერტილი არ დავტოვე უნახავი, ძირითადი მასა მაგ დონეზე არ თამაშობს. თამაშის მხრიდან მაგის ნახევარი დაფასებაც ვერ მივიღე როგორც მოთამაშის. ხოდა ეხლა ანიმეც მესმის, მანგაც, JRPG-ებიც და ხელოვნბის დარგებშიც მეტ-ნაკლებად ჩახედული ვარ, ამდენად მარტო ლამაზი და უცხო ლოკაციებით მე ვერ გამაკვირვებენ. Dark Souls-საც არ გავუკვირვებივარ მე ლოკაციებით. ერთი სეკირო იყო რამაც იაპონური ბუდისტური არქიტექტურით და წარმოდგენებით რო მეტად დამაინტერესა და უფრო ღრმად ჩამიყვანა იაპონურ ფოლკლორში. მანდ მართლა პირი დავაღე ისეთი კარგი გაკეთებულ იყო.

ამდენად მობეზრების და უარის თქმის მომენტი ჩემთვის გამომდინარეობს იმედგაცრუებიდან. რეალობაშიც მაგ მენტალიტეტით ვმოძრაობ ადამიანებთან და პროდუქტის მოხმარებაში მითუმეტეს. არეცერთი დეველოპერის ვალი არ მაქვს. ვუერთგულებ წლები, დავასაპპორტებ, შეცდომებსაც გავუტარებ მარა Phantom Pain-ს რო დამიდებ 14 წლიანი ურთიერთობის მერე და სერიოზული ტონით მებაზრები პლასტიკურ ოპერაციაზე და ჰიპნოზზე, იქ დამთავრებულია ძმაო ))))

[Riddick]

მბეზრდება მექანიკები და ობიექტურადაც ვფიქრობ რო მოსაბეზრებელია მთელი ცხოვრება ერთიდაიგივეს კეთება. ეფექტი ეკარგება გინდა თუ არა. თამაში კიდე მექანიკების უგულველყოფით ერთ-ერთ უმთავრეს ელემენტს კარგავს, გასართობი აღარაა და ინტერაქციის პროცესი ჩამთრევი. წინასწარ ხვდები რისი კეთება მოგიწევს და ის მხატვრული ღირებულება, ისეთი სიძლიერით აღარ მუშაობს, როგორც მაგალითად რაღაც ინოვაციურ, შენთვის ახალ, აქტუალურ გეიმფლეი მექანიკებზე მდგარი.

[SLaYeR]

კარგი მექანიკის მერე, თუ უკეთესი არ დაიდო, მაგას ისევ გამეორება ჯობია. ფაქტებს მივყავართ უბრალოდ მანდ. თითზე ჩამოსათვლელია ეგეთი სტუდიები მართლა.

რეალურად დღეს გეიმინგი არაა იმ ვითარებაში რო სტაბილურად ხარისხით ხდებოდეს მოთამაშის განებივრება. განსაკუთრებით სერიებად ქცეულ თამაშებს ეხება ეგ.
კი ხარისხი ბევრ რამეშია დღეს AAA თამაშებში პროდაქშენის კუთხით, მარა მართლა თუ გეიმ დიზაინი არაა გამართული და მექანიკები სწორად გამოყენებული, და ზემოდან კიდე მარწყვივით შინაარსობრივი კონტენტი არ ადევს, არ გამოდის პროდუქტი იმ დონის რო დროის დახარჯვა ღირდეს, მითუმეტეს 180 საათის.

16 წლის სონიბოის ეგ მომენტი კიდია, ჯერ მშობლები უყიდიან, მერე იმუშავებს და თვითონ იყიდის და იკაიფებს მაგ პროცესით, მომავალში კიდე შეიძლება სულ დაიკიდოს. მარა ჩვენ სიტუაციაში როცა ეს სფერო სხვა ღირებულებას ატარებს, მე იქ სტაბილური ხარისიხი უფრო მაინტერესებს, თუნდაც ჟანრის ან მექანიკის გამეორების ხარჯზე.

ეხლა იგივე პირველი Blasphemous არის გართულებული თამაში, clunky და SNES-ის Super Metroid-ის დონეზეც ვერ ქაჩავს როგორც ჟანრის წარმომადგენელი, მარა როგორც პროდუქტს დიდი ჩამორჩენაც არ აქვს. პროსტა რაც მე მაგ თამაშმა მომცა შთაგონების თუ ინტერესის კუთხით, შეიძლება 10 თამაშიც ვერ ჩამოვთვალო ეგეთი.

ინოვაციას კიდე ეხლა მე სულ მივესალმები, რაღაც აფდეითი ყოველთვის უნდა იყოს და მაგას იდედაც ცდილობენ დეველოპერები. მარა ნუ ისევ ელდენ რინგის მაგალითზე, რაც გინდა გაყიდვები ქონდეს ეხლა open world-ის და მარტინის გამო, ეგ ინოვაცია ჩემთვის იაფფასიანია და მაგას მერჩივნა ისევ Dark Souls დაერქმიათ და ის სტაბილური ჩელენჯი და მექანიკები შეენარჩუნებინათ.

[Riddick]

მე მესმის შენ რაზეც ლაპარაკობ და მაგაში გეთანხმები. ანუ თუ მხატვრული ღირებულება დიდიაქ თამაშს, იქ მეორე ხარისხოვანია გამეორებადი მექანიკა. ისიც მესმის რო კულტურულ ჭრილში აფასებ პროდუქტს და სხვა რაღაცეებზე უფრო კაიფობ, ვიდრე გეიმფლეი მექანიკებზე, მაგრამ მე აქ უშუალოდ გეიმლეი მექანიკებზე მაქ ლაპარაკი. ჩემთვის უმნიშვნელოვანესი ელემენტია გეიმფლეი, ეგ რო არ იყოს სხვა მედიუმებში ბევრად წინ დგას სიუჟეტის გადმოცემის და თუნდაც კულტურული კონტექსტზე მუშაობის მომენტები, შესაბამისად იმით ავივსებ მოთხოვნილებას. გეიმინგში ეს ინტერაქციის ფორმაა ჩემთვის მთავარი და ამ ფორმების მრავალფეროვნებაში ვხედავ მუღამს. ინტერაქცია მაძლევს უშუალო ჩართულობის განცდას, რაც უნიკალურია. მაგრამ თუ ამ ინტერაქციის ფორმა მეორდება, ეფექტი მიდის დროთაგანმავლობაში, ანუ უმთავრესი, უშუალოდ ჩართულობის შეგრძნება იკარგება.

ამის გაანალიზება, ვფიქრობ რო კარგია და გეხმარება იმაში, რო სწორად აირჩიო ის თუ რისი ნახვა გინდა და რაც არ გინდა, ზუსტად მიხვდე რატომ.

ამ ეტაპზე რაც ყველაზე სწორი მგონია, გარდა იმისა, რომ ვინმემ რაიმე ახალი მოიგონოს, არი კომპლექსურობა სათამაშო პროცესის. მე ზოგადად ყოველთვის ეგ მომენტი მომწონდა და Shenmue მაგიტო ვარ ამდენიხანი ჩამოკიდებული. მომწონს როცა სიუჟეტური განვითარება და სიტუაციები, სხვადასხვა მექანიკებით არი მოწოდებული. ეგეთი გამოცდილება ბევრად დამაჯერებელ და ღრმა ექსფერიანსს მაძლევს, თუნდაც ცუდათ გაკეთებული, ვიდრე რაიმე ერთი მექანიკით განსაზღვრული და უნაკლო.
Kingdom Come: Deliverance მაც მომცა ეგ განცდა, როცა მრავალი ფორმით გაქ ინტერაქცია თამაშთან და უფრო დიდ ჩართულობაში გადადის.
ეხლახანს ნათამაშებმა Firewatch იგივე მოახერხა, ჩემ შემთხვევაში. თამაში ძაან პატარაა, მარა ცდილობს რო უშუალოდ სიუჟეტზე მოერგოს და რამდენიმე სიუჟეტის გადმოცემისთვის მოსახდენ ჟანრში მოგაქციოს.
მსგავსი მრავალფეროვნება ძალიან მომწონს და პრინციპში მაკლია.

ხოლო რაც შეეხება ერთ კონკრეტულ მექანიკაზე მორგებულ თამაშებს, თუნდაც უნაკოს, რაც დრო გადის უფრო და უფრო მეზარება მათი ნახვა. აი ყველაზე მარტივი მაგალითია შუთერი. დღეს რა ფორმის შუთერი უნდა დამიდო რო თამაში მომინდეს არ ვიცი. რაღაც უიშვიათესი უნდა იყოს და იგივე დამეწყო ბევრ სხვა ჟანრზეც.

[SLaYeR]

ცოტა გრძლად შევეხები ახლა ორ თემას რაც გამოვკვეთე:
პირველი ეს იყოს გეიმფლეის მომენტი. გეიმფლეი მეც მაინტერესებს, ცუდი გეიმფლეი და მექანიკები რო მივიღო კონტენტის გამო, ეგეთი ეხლა Deadly Premonition მახსენდება და იქაც ცუდ გეიმფლეიში მაინც კარგი მიგნებები იყო და გამართო. გეიმფლეი რო პროგრესირებს და ვითარდება, მაგის სიკარგეში მოგყვები ცალსახად.

სხვა მედიუმის ალტერნატივობის თემაში ვერ გამოგყვები ეგრე ცალსახად. პრინციპი მესმის რო თუ თამაში თამაშად არ ვარგა, წავალ წიგნს წავიკითხავ. კი მეც ასე მირჩევნია.

ის რომ ახლა შეიძლება წიგნი წაიკითხო, მასეთი სიუჟეტი ვერცერთ თამაშში ვერ ნახო და დააყენო ეს წიგნი მწვერვალზე - ეგ მომენტი გასაგებია. მინიმუმ 45 საუკუნიანი ტრადიციაა ბოლო-ბოლო და სიუჟეტის გადმოცემაში აქ სადამდეც ფანტაზია წავა, უსაზღვრო პოტენციალია ფაქტიურად.
მერე შეიძლება ვთქვათ კინო - ანუ ვიზუალურად სიუჟეტის მოქმედების გაცოცხლება და კომიქს/მანგის ფენომენიც მანდ ზის.
მაგრამ როცა ამ ორივე ზემოთქმულს უშუალო ინტერაქცია ემატება, მაგას უკვე მარტო თამაში ახდენს და მაგის ალტერნატივა აღარ არსებობს. მაგალითად Metal Gear Solid 3-ის დასასრულ ნაწილს, თამაშის გარდა ვერაფერი ვერ გაიმეორებს. ანუ სიუჟეტის გადმოცემაში ამ მედიუმს თავისი უნიკალური ღირებულებები აქვს, რასაც ინტერაქტიულობით აღწევს.
კულტურულ კონტექსტშიც თამაშის პოტენციალი ბევრად წინაა ყველა სხვა მედიუმთან მიმართებით. იმ გაგებით რო ერთგვარ "მუზეუმს"(კარგი გაგებით) გთავაზობს. არცერთ მედიუმს არ აქვს დღეს იმის ძალა რომ სახვითი ხელოვნების ან არქიტექტურის ან ქალაქგეგმარების დამაჯერებელი სიმულაცია მხატვრული გადმოცემის კონტექსტში ისე დაგიდოს როგორც თამაშს შეუძლია ეგ. უკონკურენტოა აქაც.

მაგიტომ თამაშში გადმოცემული კარგი სიუჟეტი და თამაშში შექმნილი ხარისხიანი სამყაროც, უალტერნატივო გამოდის, თუმცა ხარისხიანად ამისი შექმნა არც ისე ხშირი მოვლენაა. მაგრამ რომც შეიქმნას, მერე უკვე ეს ორი უნდა მომაწოდო ისეთი გეიმფლეით და მექანიკებით რო თამაშის და ინტერაქტიულობის მომენტი, სადაც მე მეკუთვნის მთავარი გმირობა, ეგ უნდა დამიტოვო, თამაშს უნდა ერქვას თამაში. სხვანაირად პროსტა ხაზს უსვავ ყველაფერს და ვეღარ აღწევ იმას რო ინტერაქტიული ხელვნებით მიიტანო ეს მომხმარებლამდე.

ამიტომ მაღლა რაც ვთქვი ძირითადად - if it ain't broke, don't fix it - ამ მიდგომით ვუყურებ.

მეორე თემა რაც დავიჭირე არის მრავალფეროვნება და აქაც მოგყვები იმაში რო ნაკლებობა არსებობს. ძირითადად ხდება "მუშა", გაყიდვადი ჟანრების კონვეიერში გამოშვება და ამაზე დიდი დეგრადაცია ამ მედიუმისთვის არ არსებობს, რაც გინდა ხარისხიანი კონტენტი ჩაუდო შიგნით.

ოღონდ ეს ნაკლებობაც არსებობს ძირითადად AAA გეიმინგში. ექსპერიმენტულ ამბებში აშკარად ამ ინდიში ყველაფერს ცდილობენ. თუნდაც არ გამოსდიოდეთ და ცუდად იყოს გაკეთებული, ბლომად იდეები იხარშება და ხშირად უყურადღებოდაც რჩება. ხოდა მე რაღაც პერიოდი მაგ ინდიზე გადართვამ მიშველა, რაღაცნაირი მიქსი გამოვიდა რეტროს გათანამედროვეობის - ანუ თამაშური თამაშების ახლებურად მოწოდების. მარა AAA-ში რო ეგ დრო დაბრუნდეს როგორც PS1/PS2 პერიოდში იყო და სულ განახლებული და ახალი იდეები იდებოდა - ამ ეკონომიკურ რეალობაში ეგ გამორიცხული მგონია. მასაზეა ძალიან სფერო გასული და ტეილორ სვიფტი და გეიმინგი ერთი კატეგორიის პროდუქტია უკვე ))))

[Riddick]

ინდის აქვს თავის პრივილეგიები და ეგ მომწონს (იშვიათად, მარა მაინც). უბრალოდ ინდისთან მიმართებაში მე ყოველთვის მაქ "დემოს" თამაშის შეგრძნება, რომელიც მთლიანად მიყვება მაგ სეგმენტს ჩემთვის. ისეთი ინდი, რომელსაც სრულფასოვანი თამაშის ექსფერიანსი მოაქ, ძალიან იშვიათად შემხვედრია. აქედან კიდე გამომდინარეობს ერთი მნიშვნელოვანი მომენტი, რაც მრავალფეროვნებას ეხება. თუ თამაში ბიუჯეტურია, დეველოპერს ფიზიკურად არააქ (უმეტეს შემთხვევაში) იმის ფუფუნება, რომ თამაში მრავალფეროვან გეიმფლეი მექანიკაზე გადოს, ესევთქვათ და ის იმერსია მოგცეს, რაც AAA სეგმენტში "გაპარულ" შედევრებს აქვს. ინდი მაინც უფრო არტჰაუსია ჩემთვის, სადაც შეილება რაღაც ერთ ორიგინალურ იდეაზე დაფუძვნებული ინოვაციით მოვიდეს შენთან დეველოპერი და ისიც რაღაც "დემოზე" ცოტა მეტი მოგცეს.
მე მაინც ინდუსტრიის ცენტრალური სეგმენტის, გეიმფლეი მრავალფეროვნებაზე გასვლას ველოდები ალბათ, რაც ჩემი აზრით ყველა ვარიანტში უნდა მოხდეს, რადგან ევოლუციის ერთგვარი გზაა, რომელიც უკვე თვითონ ითხოვს - ან ახალს, ან ჟანრების კომპლექსურ მიქსს. რამდენად მალე და კარგი ფორმით მოხდება ეს ამბავი, უკვე სხვა თემაა, მარა იმედია მოხდება.

[SLaYeR]

ხო ინდიში ეგ ფაქტია რო იშვიათად გავარდება ძალიან მაგარი თამაში, მარა დანარჩენი ფაქტიურად ზონაა, სადაც უნდა წახვიდე და იდეები მოაგროვო არტეფაქტებივით.

[grigoli1970]

ალბათ გარდაუვალი იყო ეგ რო უკვე არსებულ მექანიკაზეა აწყობილი თითქმის ყველა თამაში, მაგალითად hellblade 2 , იმენა მაგრა გამისწორდა მარა თითქოს ყველაფერი უკვე ნანახი მქონდა და სხვა თამაშებისგან აღებული ელემენტების კარგი კომბინაცია იყო რაც გამისწორდა კიდეც, პლიუს რათქმაუნდა დამატებული ქონდა თავისი უნიკალური ელემენტებიც, აქ ხედვაა მგონი მნიშვნელოვანი რაც ნაკლებად კრიტიკული თვალით შეხედავ თამაშს მით უფრო კარგად მიდის მერე და დალშე როგორც გინდა შეხედო ობიექტურად პლიუსი ისაა რო გრაფიკულად ანუ ვიზუალურად ძაან განვითარდა თამაშები თითქოს მეტი აღარც მინდა უკვე რო ვუყურებ დღევანდელ თამაშებს, გეიმფლეიც ასევე ძაან განვითარდა თამაშებში გაცილებით დინამიური გახდა ვიდრე ადრე იყო და ჩემი აზრით კარგად გაუძლო დაბრკოლებებს გეიმ ინდუსტრიამ და მაინც ძაან კარგად ვითარდება, პახოდუ იმის გათვალისწინებით თუ რა რთულია თამაშის შექმნა კიდე უფრო ნაკლებად კრიტიკულად შეილება ამ ყველაფერზე შეხედვა, ელდენ რინგს რაც შეეხება რათქმაუნდა მიხარია ამხელა წარმატებას რო მიაღწია იმ ხალხმა ვისაც სოულსის სერიები ეკუთვნის მარა ჩემი პირადი აზრით ყველაზე პრიმიტიული ძალიან სუსტი შინაარსის თამაშია რაც კი ოდესმე შეუქმნია fromsoftware-ს ამ ჟანრში თავისი პრიმიტიული და საშინლად მოსაბეზრებელი გეიმფლეით და სამწუხაროა ხალხმა ესე რო აიტაცა ელდენ რინგი და არა იგივე სოულსის სერიები, ყველას თავის გემოვნება აქ რათქმაუნდა და არავის ცუდად არ მოვიხსენიებ მარა ჩემი აზრით ამით კიდევ ერთხელ დამტკიცდა რო ადამიანების უმეტესობა გეიმინგშიც კი პრიმიტივიზმით უფრო ინტერესდება ვიდრე სიღრმისეული თემებით, თუმცა ამ პრიმიტივიზმშიც არაფერია ცუდი უბრალოდ ჩემი პირადი აზრია ეს სიღრმისეული თემები უფრო რო მომწონს ვიდრე პრიმიტიული.

მე თვითონაც სანამ ჩართული ვიყავი რაღაც პროდუქტების შექმნაში მთლიანად ჩემი მოფიქრებული არასდროს ყოფილა, ანუ რა ელემენტებიც ვხედავდი რო ამართლებდა უეჭველი იმას ვაკოპირებდი და ამას ვამატებდი მერე ჩემ მოფიქრებულ დეტალებს, შეილება ცუდია ეს მარა გარდაუვალი პროცესია რო ის მექანიკები რაც კარგად მუშაობს უკვე რაღაც ფუძედ და ბაზად იქცა რომელსასც თითქმის ყველა იყენებს ვინც თამაშებს ქმნის

ეხა რო დავფიქრდე მარტო სეკირო მახსენდება რომელსაც ბევრი ახალი და საინტერესო დეტალი ქონდა რომელმაც გაამართლა მარა რაც დრო გადის უფრო და უფრო იშვიათი იქნება ესეთი თამაშები და ამას კაი ხანია შევეგუე უკვე

[Ripster]

მაგალითები ძაან ბევრია Cyberpunk, Lies of P, Halo, AC Origins, Returnal ... და სხვა

assassin's creed არ მითამაშია black flag ის შემდეგ (10 წელზე მეტი გამოდის) და მეთქი იმდენი ხანი მაინც გავიდა რომ გეიმფლეი ლუპი შემომავიწყდა და სეთინგით გავისწორებ მეინ ქვესთებს რომ გავუყვე თქო და ჩამოვწერე ps+ის კატალოგიდან AC originsი

იმენა ყველაფერია რაც ბოლო 10 წელში ტრენდულია ოფენ ვორლდ rpg ები რომ არის, იმენა ეგ გახდა თავის სტატებიანი პროჭის საჩიჩქნი დანებით
სთელსი ვაბშე აღარ ფიგურირებს, შუბით და შილდით უხტები ჰელსბარიან და თავზე ლეველ წაწერილ მუტრუკებს.
აღარ შემიძლია ძმაო

ნიანგებს ატყავებ რომ ასასინის ბლეიდის დემიჯი მოიმატო და სირივით 20% არ მოაკლო მარტო ყელში დანის ჩარჭობით



ხო, სეთინგი ასწორებს

[Tom Clancy]

სეთინგის გარდა ყველაფერი გულისამრევია თამაშში :D

[Ripster]

იმენა

და აი ელემენტარულს ვითხოვდი თამაშიდან, მარტო ეგ რომ ყოფილიყო მაინც ვისიამოვნებდი და ეგეც ჩაჯმულია - მეინ მიშენებს რომ გაყვე, თითო მისიების შუაში გჭირდება ერთი სამი ოთხი მაგარი ბანძი საიდ ქვესთი გააკეთო რომ მთავარი მისიის ლეველს დაუახლოვდე

[Tom Clancy]

სადღაც 40 საათი შევალიე სეთინგის ხათრით)))
შენ რამდენზე დანებდი?

[Ripster]

ჯერ ვუძლებ