Unread post#8 » 23 Mar 2012 17:50
^_________________________^
ქვიშა, ოქროსფერი და მზის სხივები. ყოველგვარი უარყოფითი მოგონება და შეგრძნება უდაბნოს მიმართ წამიერად ქვრება. იმპულსი ეკრანთან მისვილს და ამ სილამაზის ხელით შეხების ძალიან ძნელი დასაძლევია.
ჰორიზონტზე ნაჭრის ალამი ირხევა ქარში, მის უკან კი დიდი ხეობა იხსნება, სავსე უცნაური მიტოვებული ნაგებობებით, სიხარბე გიპყრობს, ერთი მიმართულების არჩევა რთულია, ყველაფერი თავისკენ გიხმობს, ყველაფერში სიმარტივე და სილამაზეა.
გარემოს კვლევაში რომ იკარგები უცნაური მელანქოლიური შეგრძნება გიპყრობს, გონება ყოველთვის ითხოვს სახე, აზრი მიეცეს შეგრძნებებს, თავგადასავალს... წინაისტორია, პერსონაჟები, ლოკაცია. აქ კი ზუსტად ეს შეგრძნებებია თავგადასავლის, სიმარტოვის და გარემოს გადმოცემული პრიმიტიულ სუფთა ფორმაში, და ამით გაუზავებელი და ძლიერია. თამაში ყველა თავგადასავალს გახსენებს რომელიც გაგივლია, და თბილ მოგონებები, მომენტები გიდგება თვალწინ.
შენს წინაშე არის "Journey", მხოლოდ გასავლელი გზა თავგადასავლის, ყველაფერი ზედმეტი: კონფლიქტი, მიზნები, ტვირთი და მოვალეობა მოშორებული გაქ, გზის ბოლოს გესახება უზარმაზარის მთის სახით.
ჩაფლული თავგადასავლში შენნაირ დაკარგულ სულს ამჩნევ ჰორიზონტზე, შორიდან უყურებ როგორ ცდილობს შენსავით გაერკვეს გარემოში, ყველაფერი გამორჩეული როგორ იზიდავს და როგორ ცდილობს მათი საიდუმლოების ამოხსნას, ცოტა ხანში ხვდებით ერთმანეთს, თუმცა როგორც ყველაფერი კომუნიკაციაც მარტივი და შეგრძნების დონეზე დაყვანილი არის, არავითარი წარწერა პერსონაჟის თავზე, ჩათი ან ტექსტები.
ერთმანეთის ახლოს რომ ხართ, ზურგზე მოკიდებულ ნაჭერზე სიმბოლოები ინთება, რაც საშუალებას გაძლევს ჰაერში აფრენის, და ალბათ სხვა შემდეგში გახსნადი შესაძლებლობების, რაც ერთმანეთის დახმარების შემთხვევაში უსაზღვრო შესაძლებლობებს გაძლევს. ხმოვანი ტალღა რომელიც უბრალოდ გეიმპლის ელემენტია კი ერთადერთი საშუალებაა სხვისთვის რაღაც ნიშნის მიცემის.
ძალიან რთული იყო თამაშის გათიშვა, თუმცა სიცხით და უძილობით დაღლილ გონებაზე ამ ექსპერიენსის დახარჯვა არ შეიძლებოდა. ;/
O Elbereth! Gilthoniel!
We still remember, we who dwell
In this far land beneath the trees,
Thy starlight on the Western Seas.