ოთხ ნაწილზე ერთიანი სტატიის დაწერა რთული საქმეა. მითუმეტეს თუ გინდა რო საინტერესო და შეკრული გამოვიდეს, მარა ცდა მაინც მომიწევს. საქმეს ის ამარტივებს, რომ თითონ სერიის ძირითადი შიგთავსი, დაწყებული გეიმფლეიდან და ფაზლებიდან, დამთარვებული სიუჟეტით და ლოკაციებით თითქმის ერთი რიტმით მიდის, უბრალოდ დროთა განმავლობაში პროგრესს განიცდის, რისი ყურებაც 4 ნაწილის ერთიანი დახურვის დროს დამატებით ინტერესად ყალიბდება.
საერთოდ ანჩართედისადმი მარტივი დამოკიდებულების ჩამოყალიბება არ გამოდის, მითუმეტეს როცა მთლიან სერიაზეა ლაპარაკი. ეს არი თამაში რომელიც სათავგადასავლო ჟანრის კლიშეების გამოყენებას არასდროს გაურბის, პირიქით, აქ ყველაფერია რასაც ოდნავ მაინც უმუშავია რომელიმე მსგავსი სეთინგის ფილმში, ან თამაშში. მსგავს მიდგომაში დიდად ღირსეული არაფერია, მაგრამ მომენტებში დეველოპერი ზოგიერთი მობეზრებული შაბლონის ახლებური ხედვის და შეიძლება ითქვას საუკეთესო ვარიანტის დადებას ახერხებენ. მაგრამ მხოლოდ მომენტებში. ზოგადად თამაშის სერიების მოვლენების ლოგიკა ხშირად 90 წლების იაფფასიანი და საყვარელი ბოევიკების დონესაც ვერ წვდება, ტვისტების უმეტესობა ისეთი სისულელეა რო ჯობია არც დაფიქრდე. დიდი ჩრდილი ადგება გეიმფლეისაც, რომელიც ზოგ სერიაში იმდენად ბანალურ სქემასაა მორგებული რო საერთოდ გიკარგავს თავგადასავლის შეგრძნებას. მოთამაშემ დანამდვილებით იცის, რომ თუ გახსნილ ლოკაციაზე მოხვდა, ესეიგი ეხლა სროლის დროა, შემდეგ "ფაზლი" იქნება, ფაზლის მერე კი პლადფორმინგი და თავიდან. აქ ისევ ანჩართედისადმი რთულ დამოკიდებულებას უნდა დაუბრუნდე და სურათი ისევ მოავატრიალო, რადგან ყველა მცდარი დიზაინერული გადაწყვეტილების მიუხედავათ, თამაშში ყოველთვის იგრძნობოდა "თავგადასავლის მარცვალი" და მისი კონკრეტულ ნაწილში კონცენტრაცია წყვეტდა თუ რამდენად წარმატებული იქნებოდა ესა თუ ის სერია. ნახსენები მარცვლები, შორიდან ყოველთვის ფაბლიშერისგან დამოუკიდებლად გადადგმულ ნაბიჯებს გავს. ელემენტები რომლებიც მოვლითი გზით შეიპარა თამაშში და საბოლოოდ Sony-ს უსახურ ექსკლუზივად დაწყებული ბოევიკი Naughty Dog-ის საავტორო სათავგადასავლო თამაშად აქცია.
Uncharted-ის ისტორია ძაან გავს ხისთავიანი მამის და ჯიუტი, მაგრამ კრეატიული შვილის ურთიერთობის ამბავს, როდესაც მამა გამუდმებით იმის კეთებას აძალებს შვილს რაც მას არ უნდა, ხოლო შვილი ამ ტირანიის პერიოდში მაინც ახერხებს თავისი "მუღამის გასწორებას". ამ ყველაფრის უფრო ახლოს მოსატანად და უშუალოდ სერიების ასაღწერად მინდა ჩამოვწერო ოთხივე ნაწილში დაჭერილი მომენტები, რამაც ყველაზე მეტად მიიქცია ყურადღება.
და მოდით აქვე ვიტყვი, რომ ოთხივეში ყ.ა
Uncharted: Drake's Fortune (November 19, 2007)
უსახური, ნაცრისფერი ექსპერიმენტი ტროპიკებში. მაგრამ თამაშობ და რაღაც გითრევს, გაღიზიანების ფონზე ვერ ხვდები რა და უკვე მეორე ნახევარში იწყებ გაანალიზებას თუ საერთოდ რატო ითამაშე მეორე ნახევრამდე. 2007 წლისთვის TPS ჟანრისთვის დაგინებულ წესად ქცეული - გმირი ან საერთოდ არ ლაპარაკობს, ან ლაპარაკობს მხოლოდ სიჯიაი ვიდეოს დროს, უცებ იცვლება. პერსონაჟები სადღაც მიდიან და რატომღაც გეიმფლეის პარალელურად ერთმანეთში ლაპარაკობენ. თან ეს ყველაფერი ხდება ექშენ ჟანრში. ლაპარაკობენ როგორც პარალელურად მიმდინარე მოვლენებზე, ასვე ნაკლებად მნიშვნელოვან თემებზე, ხუმრობენ და მოცემული ხერხით გიქმნიან წარმოდგენას თამაშის სამყაროზე. ამას ემატება ჩვეული, მაგრამ საკმაოდ კარგად შესრულებული CGI ვიდეოები. ეს ფაქტორები კი თამაშს ჰოლივუდური ფილმის "მაგიას ურთავს". უყურებ იდიოტობას, მაგრამ კარგად დადგმულს. პერსონაჟები განსაკუთრებულ სიმპატიას არ იწვევენ, მარა იმდენად კარგად არიან სხვა თამაშების ფონზე გაცოცხლებულები, რომ ყურადღებას მაინც აქცევ. შემოდის სხვა დეტალებიც. მაგალთად მოძრაობის ანიმაცია, ვითო არაფერი, მაგრამ საბოლოოდ თამაშის ერთერთი მთავარი ხელწერის ნიშანი. პერსონაჟი თამაშში დადის, ან დარბის სიტუაციიდან გამომდინარე და მოთამაშე ვერ აკონტროლებს მისი გადაადგილების ტემპს, ვითო არაფერი, მაგრამ სცენისადმი სწორი ემოციური კავშირის შექმნისთვის იდეალური მიდგომა. პარკური ასასინს ქრიდის მერე ვის უნდა გაუკვირდეს, მაგრამ თურმე არა. ერთი ღილაკის დაჭერით ისე დინამიურად და სხარტად დაცოცავს დრეიკი კედლებზე რო რატომღაც გჯერა მომენტის. იგივეს ვიტყვი სროლაზე, როგორც ვიზუალურად, ასვე გახმოვანების მხრივ. ყველაფერი იგრძნობა და ჟღერს დამაჯერებლად. ანუ რაც ეხება კონკრეტულად პერსონაჟს, მისი მოქმედებების სპექტრს და ლაპარაკას, თამაშებისთვის უჩვეულო, პროფესიონალურ სამსახიობო დონეზა შესრულებული. მოცემულს კი ვერ აამუშავებ თუ არ გაქვს შესაბამისი დონის მუსიკალური გაფორმება, რომელიც ასევე თავის ადგილზეა. და ამ ყველაფრის გამო Uncharted: Drake's Fortune ალბათ პირველი თამაში პოპკორნია სათამაშო ინდუსტრიის ისტორიაში. და ნამდვილად პოპკორნი რადგან, დალშე დეპრესიაა, ხოლო თამაშის ბოლო ტური იმდენად ცუდათ გაკეთებული და კლიშეზე მორგებულია, რომ ტიტრების დანახვის დროს წვეთებათ ნაგროვები დადებითი მომენტები ისევე არ გახსოვს როგორც წინა ცხოვრება და მერე, უკვე დროთა განმავლობაში შეილება დაგიბრუნდეს ის რასაც ეხა მოუყარე თავი.
მარცხნივ რო ტიპი დგას ეგეც
Uncharted 2: Among Thieves (October 13, 2009)
დაძაბული ოპტიმისტურ დრამატული ნოტა https://www.youtube.com/watch?v=mMCDOQDmH4s
გადის სამი წელი და გამოდის მეორე ნაწილი. მეორე ნაწილი? არა. უფრო ის თამაში რომლის დემოც იყო Drake's Fortune. Among Thieves არის ზუსტად ის პროექტი რომელშიც Naughty Dog-მა უკვე გულახდილად აჩვენა საკუთარი განზრახვა და პოტენციალი. "დემოში" მოხდა მთავარი, განისაზღვრა ორიენტირი და აქცენტი გაკეთდა უშუალოდ სამსახიობო სკოლაზე. ხოლო მეორე ნაწილში ეს საკმაოდ საინტერესო არჩევანი სრულიად სხვა დონეზე ავიდა. დაიხვეწა ყველა ზევით ჩამოთვლილი ელემენტი, რეჟისორული დამუშავება, დიალოგები, ანიმაცია, მუსიკა. ერთი სიტყვით ღირსებები თავის ადგილზე დარჩა და მოდის სიახლის ჯერი, რასაც დეველოპერის ყურადღების ცენტრში შემოყავს ისეთი მომენტები როგორიცაა გარემო, მისი მრავალფეროვნება და სპეც ეპიზოდები (მაგ. ბარში ჩხუბი, ნგრევის პროცესში მყოფი შენობიდან გაქცევა, ექშენი სატვირთო მანქანებზე და ა.შ.). დახვეწილი ლეველდიზაინი და სხვადასხვა ტიპის მისიები დადებით ზეგავლენას ახდენს Uncharted ყველაზე ერთუჯრედიან გეიმფლეი ფორმულაზეც. სამწუხაროდ პირდაპირს ვერ, მაგრამ დინამიურად ტრანსფორმირებად ტურებზე მორგებული მოსაწყენი ექშენ მექანიკის ჯაჭვი, მომენტებში საერთოდ აღარ აღიქმება ესეთად. თამაშში დარჩნენ ძველი პერსონაჟები, მაგრამ გამოჩნდნენ ახლებიც, რამაც ურთიერთობების გავრცობას შეუწყო ხელი. ასევე გაჩდა ფსევდო სტელსი, ანუ სტელსის ერთგვარი პაროდია. არვიცი როგორი ფორმით იმსახურებს მოხსენიებას, მაგრამ მისი არსებობის დამალვა არ გამოვა. საერთოდ ფსევდო ელემენტები, ანუ ის რაც დეველოპერის ყურადღების ცენტრში არ მოხვდა, საკმაოდ ბევრია. მაგალითად ფაზლები https://www.youtube.com/watch?v=7Nr4jKlcD8U და რაცმთავარია სიუჟეტი. კი პირველთან შედარებით (სადაც სალის სიკვდილიც კი არ წარმოადგენდა რამე განსაკუთრებულს), აქ გაცილებით ბევრია ამ კუთხითაც ნამუშევარი, მაგრამ საერთოჯამში თამაშის შინაარსი მაინც არანაირ ფასეულობას არ წარმოადგენს (ლაზაროვიჩ). სურათი კვლავ შუაზე იხლიჩება, ერთის მხრივ საგრძნობი წინსვლა, მეორეს მხრივ მნიშვნელოვანი მინუსები. პრესა კი მეორე ნახევარს რატომღაც არ იმჩნევს. თამაში სერიოზული ჟურნალებისგან 10/10 პერაშკებივით ხსნის, ხალხი ოვაციებშია, Among Thieves კი დღეისთვის დამსახურებული კლასიკის სტატუსშია გადასული, რომელიც საკამათო, მაგრამ ჩემი აზრით, ინოვაციების გამო მაინც დამსახურებულია.
Shambhala - დაკარგული ლეგენდა, ქალაქი რომლის აღმოჩენაც მთელს კაცობრიობას შეცვლიდა დრეიკმა იპოვა და დაანგრია 25 წუთში
Uncharted 3: Drake's Deception (November 1, 2011)
სონი მესამე ნაწილით იმუქრება, იდება ძაან მაგარი ტრეილერები, ეკრანზე ინდიანა ჯონსის გარყვნილი ფანტაზიებს კორიანტელი ტრიალებს, სასწაული ადგილები, ექშენი, სექსი და დრამა ! ხალხი ღრიალებს. და ყველას გონია რო მოხდება იგივე რაც მეორეში, შენარჩუნდება ღირსებები და ახალი სფოთლაითი ამჯერად სიუჟეტი გახდება. სიუჟეტი !!! ჩემი ყ.ე მეგობარო.
ერთი სიტყვით ვთამაშობ და თავში ძაან წყნარად გამოდის ხალათ მოსხმული გონება, ჩაის ჭიქის ორთქლს დინჯად უბერავს სულს, მონიტორისკენ თვალ გაწვრილებული იხედება და ამბობს - რა ხდება ტო? სიუჟეტის დახასიათება მართლა ძნელია, ლოგიკა საერთოდ გასულია კლასიდან. მოვლენები რაღაც სიზმრისეული სპონტანურიბით ვითარდება, მოქმედი გმირები ყველაფერს შემთხვევით პოულობენ. მიდიან, ლაპარაკობენ "ბოზებზე" და ბრახ დაკარგული ქალაქის რუინები. უბრალოდ შეუხვევენ სადმე და ბრახ ძველი პერსონაჟი და ამ ყველაფერთან ერთად ლოკაციები, რომლების ერთი მეორეზე გადასვლის ვერანაირი აზრი ვერ დავიჭირე. მიდიხარ თოვლში და ოპა გემი. ან ლონდონში და წაპ საჰარა. თამაში გავს ფრაგმენტების მონაცვლეობას რომლებიც ერთმანეთს არ ებმება. და კვლავ ნათელის და ბნელის სინთეზი. გარკვეული ელემენტების ხარისხი ისევ ადგილზეა. ანიმაციას და ვიზუალს PS3 ეგზისტენციალურ კრიზისამდე მიყავთ. ლოკაციები ლამაზი და ატმოსფერულია. სპეც მისიების ემატება რამდენიმე ახალი ვარიანტი. პარკური როგორც ყოველტვის თავის დონეზე, ხოლო ფაზლები როგორც იქნა სიტყვის განმარტებას შეესაბამება. და უცებ იკიდებ იმას რაც არ გესმის და იწყებ იმისთვის თამაშს რაც მოგწონს, უბრალოდ გასართობათ, მაგრამ თამაშის ბოლო მეოთხედში დეველოპერმა რატომღაც გადაწყვიტა, რომ ყველაფერი სიუჟეტური შემადგენლის შესაბამისი გაეხადა, ანუ ერთგვარი "თამაშის შეკვრის მცდელობა". ყველა ნაწილი ნორმალზე ვითამაშე და საკმაოდ დინამიური იყო პროცესი, მაგრამ მესამეს ნორმალმა ბოლომდე შეძლო ჩემში დედის გინების სკილის აწევა. შედიხარ ლოკაციაზე, ვერ ხედავ ვერცერთ მტერს და უცებ შუბლში გხვდება ორი რაკეტა. ერთი ათჯერ კვდები იმისთვის რო უბრალოდ გაიგო ტიპები საიდან გესვრიან, მარა ვერ ახერხებ იმიტო რო ამასობაში ლოკაციაზე შემორბის 20 ავტომატიანი "პიროვნება" და საბოლოოდ ხდება რა: დარბიხარ, ცდილობ რო აიცილო რაკეტები, დახოცო ეს 20 კაცი ისე რო რაკეტა არ მოგხვდეს, მერე კიდევ ერთხელ ცადო მუხიანი უჩინმაჩინის დანახვა და ამასობაში რაკეტა ფეხს ეროტიულად ეხება )) ტურს ისეთი გამწარებული გადიხარ რო პროსტა არ გახსოვს როგორ გახვედი. და რა ხდება ბოლოს? ბოლოს ტრადიციულად პოულობ დაკარგულ ქალაქს, ამჯერად ატლანტიდას (ისე ვწერ თითქოს ხაშურია) და ანგრევ ნახევარ საათში. ვსო და იასნა იყო ხალხი ვისაც მოეწონა თამაში, მარა ძირითადად ცოლშვილის დახოცვის მუქარა და ძაღლის შეჭმის დაპირებების წერილები მიდიოდა სტუდიაში. ვაფშე მესამე ისეთი ტროლინგია, რო მეოთხე რაპონტში გამოუშვეს ეხაც ვერ ვხვდები. The Last of Us
მარჯვნივ მეოთხე ნაწილის ლოდინში მყოფი გეიმერი, მარცხნივ Naughty Dog
"გემის ჩაძირვიდან" გადის სამი წელი და ხდება ყველაზე ღადაობა. Naughty Dog "ტიტანიკის ფსკერიდან ამოტანის" მაგივრად წყალზე პატარა ნავს უშვებს. მარა ნავი შორიდან, გამოდის The Last of Us და ირკვევა, რო გამართული სიჟეტი და დამაჯერებელი დრამა რომელსაც ესე მაგრად ელოდნენ Uncharted ფანები, ჯოელის და ელის თავგადასავალში "დაიხარჯა". ეს წინადადება იმდენად ზოგადია როგორც კალმახის დასაჭერად ამხტარი დათვის კუილი, მარა დღევანდელი პერსპექტივით შთაბეჭდილება რეალურად ესეთი დამრჩა. ხალხი გარკვეულწილად პატიობს სტუდიას Uncharted 3 იმპოტენციას, რადგან The Last of Us ნამდვილად გამოჩნდა, რომ Naughty Dog-ში სიუჟეტის მხრივაც შეუძლიათ შთამბეჭდავი შედეგების დადება. და ყველაფერი კარგია, უბრალოდ ამ კუთხით გამართული Uncharted ჯერ მაინც არ გვაქ...
Uncharted 4: A Thief's End (May 10, 2016)
სტატიის წერა საკმაოდ გამეწელა, მარა თავის დროზე თამაშების თამაში კიდევ უფრო. მეოთხეს დრო რო მოვიდა დაწყება უკვე მაგრად მეზარებოდა. თან ისეთი პერიოდი იყო რო წინა სამის გადაბმა უფრო კარგად შევძელი, ამაზე კი პაუზა ორ თვემდე ავიდა. ბევრი პოზიტივის მიუხედავათ თავში მაინც ჰოლივუდური ბოევიკი იყო დალექილი. მარა დაწყებული საქმის დამთავრებამდე მიყვანის დიდმა ხათრმა მაინც მაიძულა მოცემული ნაბიჯის გადადგმა. დავიწყე თამაში. არა იდეაში თამაში კი არ დავიწყე, სტარტს დავაჭირე და შევარდი შუა ოკიანეში, სახეში ავტომატს მესვრიან, თან მარილიან წყალს ვყლაპავ, თან კატერებს ვეტაკები, შტორმია, მეხი ეცემა, ტყვიები წუის და ვიღაც კაცი რაღაც ინსტრუქციებს მიყვირის, სადვარ არ ვიცი და რას ვთამაშობ ისიც არ მახსოვს, პროსტა სტარტს დავაჭირე. ერთი სიტყვით დიდი განშორების მერე (ფაქტიურად 5 წლიანი) უხერხული შეხვედრების თავიდან აცილების პრინციპის უცებ ითვისებ. ვსო, მივხვდი რო დავიწყე. ამერიკული ბლოკბასტერი, კი. ისევ. მაგრამ იმდენად მაგარი რამდენადაც მოცემულს შეუძლია, რომ იყოს. ნატანის და სემის (მისი უფროსი ძმის) შეხვედრის სახით წარმოდგენილი ტუტორიალი უკვე გიქმნის წარმოდგენას რა დონის თამაშშაც თამაშობ. საერთოდ სემის პერსონაჟი მაგრად შველის იმ ყველაფერს რაც მანამდე იყო, რადგან ისტორიის ის მონაკვეთი ამოაქ ზედაპირზე რომელზეც პატარა დრეიქს ლიმონკებით და კალაშნიკოვით ჯერ არ ურბენია. შედარებით დაწყნარებულზე ნელნელა ამჩნევ, რომ დევიდ კეიჯის "მითვისებული" Interactive movie ჟანრის სრულიად სხვა ინტერპრეტაციას თამაშობ. და რთულია ამის სიტყვებით გადმოცემა იმიტომ, რომ მაშინ უაზროდ უნდა დავწვრულმანდე, უბრალოდ წარმოიდგინეთ, რომ უყურებ ფილმს და პერსონაჟს ხედავ მესამე პირის კამერით. აი დაწვრილმანების გარეშე ალბათ ესე თუ იტყვი. თავით წავედი თამაშში და ლოტოსის ფორმაში მჯდომს უცებ იმავე თავში რაღაც მძიმე საგანი მხვდება. მესამე ეპიზოდში, მოსყიდული ციხის უფროსი ციხის უკანვე გაგიყვანს და ოი საოცრებავ, ციხიდან სულ რაღაც 6 მეტრში უკვე ხელუხლებელი, საიდუმლო რუინებია და რათქმაუნდა რაღაც არტიფაქტი უნდა იპოვო. მაგიდის აყირავება მომინდა მარა კედელზეა მიდგმული ))) არადა ყველაფერი ისეთი ლამაზია რო შეძრწუნების პარალელურად, ყბის მეორე ნახევრიდან ოდნავ წვეთავს, მარა თავს ვიფხიზლებ, აღშფოთებას გამოვხატავ. ერთი მხრიდან პოზიტივი მაწვება, მეორეს მხრივ საღი აზრი იბრძვის და უცებ წყლის წვეთში შეწოვის მსგავსად შემიწოვა ხარისხმა. UFC დონის ხელჩართული ჩხუბი როა თამაშში გაკეთებული, იქ უკვე საღ აზრს აქეთ გკარნახობენ. მაგრამ ჩვენ რათქმაუნდა არ შევეგუებით ამას და "წყლის წვეთიდან" კრიტიკულები გაუყვებით გზას. თან ეს ეპიზოდი სიუჟეტის მთლიანობას საბედნიეროდ არ შეხებია. სიუჟეტი ამჯერად გაცილებით ლოგიკურადაა ერთმანეთთან დაკავშირებული და ლოკაციების გამართლების გამო უკანა ფონზე არ დევს, როგორც დანარჩენ სამ სერიაში. როგორც იქნა გვაქ დამაჯერებელი კონფლიქტი, გვყვანან დამაჯერებელი მოტივაციის მქონე მოწინააღდეგეები. პერსონაჟებს შორის იკვეთება კონფლიქტები, ძმის მოტივები და ბექგრაუნდი ბუნდოვანია. ერთი სიტყვით მიმდინარე მოვლენები მართლა საინტერესოა და ტვისტი საკმაოდ კარგი, მითუმეტეს მსგავსი თამაშისთვის. არი დებილი ჰოლივუდური მომენტები, მაგალითად რაღაც სასწაულ სიტუაციაში გადარჩენა, მაგრამ მთლიანობას არ ეხება და თავის ჩარჩოებში ასატანია, როგორც კარგ ჰოლივუდურ ბლოკბასტერში. ლოკციები როგორც მეგონა, ანუ გახსნილი და თავისუფლად გადაადგილებადი არ აღმოჩნდა. არი დიდი, მაგრამ ექშენ მონაკვეთები, სადაც სუ მოძრაობ, რაღაც მიზნისკენ მიდიხარ და არანაირი წყნარი, თამაშის დინამიკიდან ამოვარდნილი ექსპლორაცია. ანუ ერთგვალი დასკრიფტული რელსი, ოღონდ რელსის მაგივრად საკმაოდ მოზრდილი ტერიტორები. მოულოდნელ და ძაან სასამოვნო სურპრიზად იქცა სტელს მექანიკაც, რომელიც ამჯერად მართლა ამუშავდა და ამუშავდა პარკურის დონეზე, ანუ მაგრად ასწორებს, იყენებ და ერთობი, გაუმარჯოს. დანარჩენს რაც ეხება აქ უკვე სქრინები მინდა რო მოვიშველიო, ამ შემთხვევაში ბევრ ლაპარაკს, ნამდვილად ბევრი სურათი ჯობია.
ხო და მოდი დავიწყოთ სილამაზის სპოილერი:
დახამება მაცივარზე არეკლილი მთვარის შუქიდან დაიწყო http://i.imgur.com/zOKtppW.jpg
ეს კადრი რო გამოჩნდა ცოტახანი მერიდებოდა თამაშის დაწყება, ხელს რო გკრავენ სცენაზე გასვლის წინ ... http://i.imgur.com/mKt4UTo.jpg
დაბალ ხარისხიანი, განახევრებული რეზოლუციის სქრინები იმის ნახევარსაც ვერ გადმოსცემს რაც შესაბამისი დონის ტელევიზორზე ხდება ამ დროს http://i.imgur.com/XmRkJil.jpg . კედელზე მცენარეების ყურებაში და გადაღებაში დავხარჯე ერთი ათი წუთი. საერთოდ არ მაინტერესებდა ვის აფეთქებდნენ, ან ვინ მესროდა. მენშენის მესამე ნაწილი 2016 წლის ალბათ საუკეთესო ლოკაცია.
გრაფიკაც არი და ფილმიც http://i.imgur.com/GFCVH1W.jpg
ხედები და სირვცე http://i.imgur.com/1si2Q7K.png
ცალკე გამოსაყოფი თემაა გამწვანების რეალიზება, უბრალოდ სიტყვები არ მყოფნიდა ისეთი ლამაზი იყო ადგილებში http://i.imgur.com/Su2adni.png http://i.imgur.com/4YDUDNa.png http://i.imgur.com/wnhGbaP.png http://i.imgur.com/jj705jv.png http://i.imgur.com/V12pIlj.png http://i.imgur.com/AaEWNSI.png
სპონტანურად დაჭერილი კადრი http://i.imgur.com/J7B5lSo.png
და არ იფიქროთ რო დასახლებული ლოკაციები რამით ჩამოუვარდება ტროპიკულს http://i.imgur.com/Y1TQ7Zk.png http://i.imgur.com/P6E9yDP.png
დეტალიზაცია და ნივთების კომპიზიცია http://i.imgur.com/1DFDEW3.png http://i.imgur.com/YYOYa24.png http://i.imgur.com/zGe9BHB.png http://i.imgur.com/X0croWQ.png
მომენტები როცა გგონია რო სიჯიაის უყურებ, მარა თამაშობ http://i.imgur.com/4txl0ID.png
გახსნილი ლოკაციები რომლებზეც მაღლა ვილაპარაკე http://i.imgur.com/NyTIkzr.png
ერთი ჩაფტერი საერთოდ კუნძულების პატარა ჯაჭვისგან შედგება http://i.imgur.com/m308Koy.png http://i.imgur.com/3uHWLw8.png
რუინები http://i.imgur.com/AcaMiIa.png http://i.imgur.com/VsWud8M.png http://i.imgur.com/zxZtiHf.png
აი ესე ადრენალინით და ინტერესით ვიმოგზაურე ისეთ ეგზოტიკურ ადგილებში, რომლებშიც ცხოვრებაში დიდი ალბათობით ვერასდროს მოვხვდები და განვიცადე მართლა ერთერთი საუკეთესო თავგადასავალი, რომელიც კიდევ დიდხანს გამყვება.
არა, არა ბრაცი, არა, მარა
და გეგონათ, რომ აქ მორჩა ყველაფერი? კი მეც ეგრე მეგონა, სანამ სამსახურში უსაქმურობისგან მულტიფლეიერში არ შევიდოდი ))) და რატო უნდა შევსულიყავი მულტიფლეიერში, მითუმეტეს მსგავსი თამაშის. ისე მოხდა, რო ჩემმა მეგობარმა ერთი საინტერესო ამბავი მომიყვა. მითხრა რო The Last of Us დახურვის მერე მულტიფლეიერი ისე გაუსწორდა რო ვიღაც გერმანელების კლანში შევიდა და დაჟე youtube-ზე ამ კლანის ჩენელი ქონდათ სტრიმებისთვის გაკეთებული. კაცი სერიოზულ კიბერსპორტში იყო ჩაბმული. The Last of Us-ზე მსგავსი რაღაცის გაგება კიდე მაშინ ისეთივე იყო ეხა მანქი აილენდზე რო მითხრას ვინმემ იგივე, ანუ ჩამრჩა გონებაში სერიოზულად და ამ ყველაფრის მერე Naughty Dog ბოლო თამაშის მულტიფლეიერის ნახვა კაკ მინიმუმ ერთხელ ხო მაინც ღირდა? ხოდა შევედი. სადღაც 80 საათი მექნება ნათამაშები, მეტი თუ არა. 42 ლეველივარ და ხუთი თითივით ვიცი შიგთავსი. ვაკეთებ დღიურ ჩელენჯებს, ვაგროვებ ანლოქების ქულებს, ვაწყობ მაგარ "იზვრაშონნი" ბილდებს და დღეში სადღაც 2 საათი სერიოზულად ვხალისობ. ხო, ნამდვილად არ მეგონა (მანქიაილენდი თუ ამას გააძრობდა). მითუმეტეს მულტიფლეიერის ვიდეოს რო ნახავ, რომელიც რაღაც გაუგებარი და თითიდან გამოწოვილი იდეის შეგრძნებას ტოვებს. დარბიან თამაშის პერსონაჟები და იარაღის სროლასთან ერთად რაღაც სფელებს აკეთებენ... არა შორიდან მართლა ანტი რეკლამაა ტრეილერი. საქმეზე ეს თანამედროვედ ანიმირებული და თანამედროვეთ აბახაბუხებული ენჯინი ისე ლაითად და დამაკმაყოფილებლად უკრავს რო გამოსვლა არ გინდა. რო გკლავენ არ იგრუზები, რო კლავ თავში არ გივარდება, უბრალოდ ერთობი და საკუთარი სვლებისგან იღებ სიამოვნებას. ზოგადად არ მიყვარს მულტი, მაგრამ ამ შემთხვევაში თავისუფლად შემილია ვთქვა, რომ Uncharted 4 დისკში ორი სრულფასოვანი და სერიოზული თამაში შედის.
The End