რამდენიმე დიდი იმედგაცრუების შემდეგ, ბევრად გამიძლიერდა რაიმე ნორმალურის თამაშის მუღამი (თან რეალურად დიდი პერიოდი გავიდა რაც ჩემებურად არ ჩავჯდომილვარ არაფერს), ნახ გაუშვი პლეი ლისტში მყოფი ყველა სენდბოქსი და ყველაზე დასკრიპტული, მაგრამ მეტნაკლებად კარგი რეპუტაციის მქონე თამაშის ძებნა დავიწყე (თუ ნაგავი ქნება ჩქარა მაინც დამთავრდებას სიბრძნით). სხვათაშორის არწიომას პირველი თავგადასავალი, თავის დროზე ძალიან მომეწონა, მაგრამ ენდინგმა რაღაც პრეზერვატივით სექსის მსგავსი შეგრძნება დამიტოვა:
ჩქარა გავიდა ხუთი წელი )) ჩემი დამოკიდებულება კი კვლავ იგივე რჩებოდა - რო გახსოვს თამაში, რომელიც მოგეწონა, მაგრამ ვერ აღიარებ ბოლომდე, რადგან ჭირდება მეორე ნაწილი, რომელიც უკვე მთლიანად იტყვის სათქმელს და უკვე რეალურად დაგანახებს მისი ავტორების შესაძლებლობებს. ხოდა მეგობრებო მინდა გითხრათ, რომ გამიმართლა, თამაში მართლაც მშვენიერი გამოდგა. და ეს გამართლება არ იქნებოდა ესეთი შთამბეჭდავი, რომ არა ერთი პატარა დეტალი."გუშინ ღამე ოსტანკინოს სახურავზე გაწყდა ჩემი თავგადასავალი... და მოვიდა ის გრძნობა, ვიღაც შემქმნელს თავი რო მოატყუებინე, რეალობა შეაცვლევინე, გულით შეხვედი ატმოსფეროში და მორჩა კინო, ეხა იცადე 5 წელი..."
მთავარ მენიუში მოხვედრილი, უცებ სიძნელეების გვერდზე გავიჭედე, დისქრიფშენებს გაუყევი და წინ დასახული გამოცდილების, შემოთავაზებულ რეჟიმებში განჭვრეტა ვცადე - ნორმალი? არამგონია. ძნელი? არვიცი... რაღაც ძაან ნავაროჩენი ახსნააქ ამ ძნელს. ცოტა ვიყოყმანე და ეხაც კარგად მახსოვს როგორ ჩამოვწიე მაღალ სირთულეზე ღილაკი და შეუდექი გზას. საბოლოთ კი დავრწმუნდი, რომ მოცემული არჩევანი, იმ ყველაზე სწორი გადაწყვეტილებების მწირე სიაში მოხვდებოდა რაც ცხოვრების განმავლობაში მიმიღია, რადგან ისედაც კარგი თამაშიდან მოსული სიამოვნება, ერთი ღილაკის ჩამოწევით, ფაქტიურად რამდენჯერმე გავზარდე. არადა მესმის 4A Games, მხოლოდ ერთი სიძნელის დატოვება ნამდვილად რისკია, მითუმეტეს ყველაზე მაღალის, მაგრამ დამიჯერეთ, ამ თამაშის ნორმალზე გასვლა მართლა ცოდვაა (და არა რაიმე ისეთი, რომელზეც მერე მამაოსთან შენდობის თხოვნა მოგიწევთ, არა, უბრალოდ ცოდვაა თვითონ თამაში, რადგან ბოლოს, თქვენივე უკან დახეული ნაბიჯის გამო დაიწყებთ მის კრიტიკას). მე კიდე, ტიპმა, რომელმაც თამაშის ბოლომდე არ იცოდა რამდენი ტყვია ედო იარაღში და საერთოდ არცერთი ლიმონკა არ უსროლია, რადგან ვერ გაიგო ეს რანაირად ხდებოდა, ან რომელსაც ზუსტად ორი, ერთ წამის მეასედში გასროლილი ტყვიით კლავდნენ, შემილია, რომ უფრო მეტი ვთქვა იმ ყველაფერზე რასაც Metro: Last Light ქვია.
ჯერ მარტო იმიტომ, რომ მომენტებში კინაღამ ჩავიჯვი (ცენზურის გარეშე) და როგორ წარმომიდგენია ეხა ზოგიერთის ირონიული სახე (წითელ ბენდენა წაკრული რო გარბოდა წინ), მარა დამიჯერე, შენც ჩაიჯვავდი, რომ გცოდნოდა რო შუა ტურში შეილება იარაღის ტყვიები გაგთავებოდა, რის გამოც, მთავარი მენიუდან წინა ჩაფტერის ჩართვა მოგიწევდა, პარალელურად კი იმაზე იფიქრებდი თუ რა წაგეღო, რომელი იარაღის ტყვიებისთვის მიგეცა შენი ნებით უკანალი გამყიდველისთვის, რო შემდგომში, რომელიღაც გარყვნილი დეველოპერის გონებაში დაბადებულ კატაკომბებში, დაუკითხავად არ მოეტ....ი რაიმე სიბნელიდან უეცრად გამომხტარ პიდარასტს. და რა სასიამოვნოა როდესაც უკუნეთ სიბნელეში უცებ ფანარი აღარ ირთვება და ვერ ხვდები რატომ, ამ დროს კი გვერდიდან, ნიტო ზევიდან რაღაც უბედურება ისე ღრიალებს რო შეილება სწორი ნაწლავის გადახლართვა დაგმართოს, სუნთქვა გეკვრება, არ გინდა ჩექფოინთზე დაბრუნება და ბრახ გამოხტა, მოხვდა საფანტი სიფათში, დავარდა ღორივით, მარა მოიცა, უკან გამოხედვა, კიდევ ორი, ბრახ ერთს, დაიწყო გადატენვა, დაგარტყა, გაწითლდი, ბრახ მეორე იარაღიდან და ცივი ოფლი... სიჩუმე... ვის აინტერესებს რო გადარჩი, ისინი ხომ კიდე მოვლენ, გადატენა ორივე იარაღი, აამუშავა ფანარი და იქვე კუთხეში მისვრილმა წინ გაიხედა, მაგრამ მაინც ვერაფერს ვერ ხედავს, რადგან ორი მეტრის წინ კვლავ წყვდიადშია ყველაფერი გახვეული, იქიდან კი რაღაც ახალი ცხოველის ეროტიული ხმები გაისმის.
ბოლოს, თუნდაც მტრულად განწყობილი ადამიანების დანახვაზე ისეთი სიხარულის გრძნობა მიტაცებდა, რო ახლოს მივდიოდი და დანას შიგ პირში ურტყავდი, ზოგს კეფაში, ან მძინარეს თვალში ვესროდი პატარა დაგერს. ხო ეს ისეთი თემაა, რომ კარგი ენდინგის მისაღებად სტელს მისიების გავლის დროს არავინ არ უნდა მოკლა ))) და ეხა წარმოიდგინეთ 2 ტყვიით რო ხვდები 20 კაცში (გამობრდღვნილი რო გაქ შარვალი), რომლებსაც ყველას სხვადასხვა ტიპის იარაღი და ტყვიები კიდიათ ტანზე, არ მოვკლა? არ მოვკლა კიარა 5 წუთში დანით ვაცლიდი სკალპებს, კბილებით ვღრღნიდი არტერიებს და ბიოშოკის ლუტივით გამქონდა მთელი ლოკაცია, რადგან ვიცოდი, რომ სადღაც ელექტრო დეპოს მიტოვებულ ბუნკერში დიდი სიხარულით მელოდებოდნენ მუტირებული ვირიშვილები, რომლებთან ბრძოლაშიც არაერთხელ გამსენებია Dark Souls.
არ შემილია არ ავღნიშნო თვითონ სტელს ლოკაციების დიზაინი, რომელიც უზომოდ ატმოსფერული იყო, და ზევით ნახსენები ლუტი, რომელიც რეალურად გაძლევდა ამ პაწაწუნა ხელოვნების ნიმუშების კიდევ უფრო დეტალურად დათვალიერების მუღამს. თვითონ სტელსს რაც შეეხება ალბათ სამაგალითოთა სიაში ვერ მოხვდება, მაგრამ თამაშში მოცემულ გეიმფლეი სიტუაციების რაოდენობას თუ გავითვალისწინებთ და მის საერთო ხარისხზე დავიწყებთ მსჯელობას, ცუდს ნამვილად ვერ ვიტყვი. საერთოდ ყოველთვის მაღიზიანებდა დასკრიფტული FPS პროექტები, მაგრამ საყვარელი თამაშების სიას თუ გადავავლებ თვალს, შემიძლია გითხრათ, რომ იყვნენ გამონაკლისებიც, მაგალითად BioShock პირველი ორი სერია, რომლებიც ალბათ ცხოვრების ბოლომდე მეყვარება. Metro: Last Light კი რაცარუნდა გასაკვირი იყოს ზუსტად ამ სტილის სტრუქტურას იყენებს (არის უამრავი პატარა მინიატურა რასაც NPC-ები ათამაშებენ, რომლებიც რაღაც ცალკეულ სურათებს გავს სამყაროს ცხოვრებიდან, მაგრამ Infinite-ის განსხვავებით, სამყაროს კარიკატურულს არ ხდიან) და იყენებდეს, რომ არა ამ გამოყენების ძალიან მაღალი დონე. თან რომ დავფიქრდეთ, თვითონ თამაშების სეთინგებიც ძალიან გავს ერთმანეთს, რის გამოც მომენტებში ატმოსფეროც იგივენაირად იგრძნობა. ეს არის ერთგვარი პასუხი ამერიკულ არტ დეკოს, რუსული კომუნიზმისგან, რომელიც ნამდვილად იდეალურად მოერგო თამაშის ბიოშოკისეულ გადაწყვეტას.
ეს ყველაფერი კი საკმარის დონეზე თვითონ სტალკერის სულითაც საკმარისად არის გაჟღენთილი, რაც თამაშს რეალურად არაფერს აკლებს და კიდევ უფრო მიმზიდველს ხდის დაკვირვებული თვალისთვის. საბოლოოდ კი ვიტყვი, რომ ეს არის ძალიან იშვიათი შემთხვევა, თავიდან ბოლომდე დასკრიფტული თამაში, რომელიც მისი სიძნელის და დამუშავების დონის გამო აღიქმება როგორც უნიკალური გამოცდილება. ნამდვილად რაღაც მსგავსი იყო ბიოშოკის სერიებში და ამის გამეორება, დარწმუნებულივარ, რომ ძალიან ბევრი შრომის, ტალანტის და სიყვარულის ფასად დაუჯდათ, რისთვისაც დიდ მადლობას უხდი 4A Games და ველოდები გაგრძელებას.
