მარტო ლოკაციებზეც არაა. RPG-ს თაობაზე შინაარსიც საკმაოდ ლინეარი იყო ჩემი აზრით, ბაზარი არაა ჰქონდა ბევრი არჩევანი მარა არცერთ მათგანს დიდი გავლენა არ ჰქონია სთორიზე და არც გეიმპლეიზე. ერთი მახსოვს ყველაზე თვალშისაცემი გავლენა იქონია იმ გადაწყვეტილებამ ან ტრისტან რომ უნდა მიიყვანო ბავშვი ან შანისთან. დალშე გადაწყვეტილებას რომ მიიღებდი ეს გადაწყვეტილებაც და მისი შედეგიც იქვე მტავრდებოდა (მაგ: ვიზიმას გარე სოფელში ან ხალხს რომ უნდა დაეხმარო ან "ვეძმას" ან თუნდაც იმ მგელკაცას ბედს რომ სწყვეტ ან ცოცხლას დატოვებ ან მოკლავ) კი იყო ესეთი ტიპის გადაწყვეტილებები, მარა სთორიზე სერიოზული გავლენა მათ ნამდვილად არ ჰქონიათ. შეილება სხვა რამე ჟანრისთვის ესეთი გეიმპლეი არაა ლინეარი მარა RPG-ში ჩემი აზრით მეტად მოქნილი სთორია საჭირო. აი მაგალითად Dragon Age-ს ჰქონდა ძაან მოქნილი სთორი ( ბოლოში შენი პერსონაჟის ბედიც კი შენს ხელთაა) ამ უკანასკნელტან შედარებით ვითჩერი ნამდვილად ლინეარი იყო.
სწორედ მაგი მინდა რომ როლეფლეი უფრო ღრმა გახადონ და სთორიზე მოქმედების და ჩვენ გემოზე შეცვლის უფრო მეტი შესაძლებლობა მოგვცენ მეორეში. :)
Witcher 2: Assassin of Kings, PC, X360, PS3
Witcher 2: Assassin of Kings
ხო მე არმაქ ჯერ Dragon Age ნათამაშები სიმართლე რო გითხრა, მარა რისი თქმა მინდა იცი რო თითონ თამაშში განვითარებული საიდ ქვესთები იმდენად საკაიფო იყო რო არმესმის რატო უნდა მოქმედებდნენ დამატებით მთავარ სიუჟეტზე, ნუ ახალი ბიოვეარის რპგეებს არვიცნობ ჯერ ME1 ის გარდა და ახალი თაობის რპგს გემო არგამისინჯავს მარა გოტიკზე გაზდილისთვის ძალიან საინტერესო სათამაშო იყო, ძაან ჩახლართული სიუჟეტით და საინტერესო პერსონაჟებით. ანუ იმის თქმა მინდა რო ამ გადაწყვეტილებებზე აგებული რპგ და ძველ სისტემაზე, უფრო გემოვნებაზეა და არა იმაზე თუ რამდენად კარგია თვითონ პროექტი. ME1 ძაან ვისიამოვნე მარა თავგადასავლის განცდის ამბავში ახლოსაც ვერ მივა გერალტთან ჩემთვის.
Witcher 2: Assassin of Kings
კი თვითონ სთორი და პერსონაჯები მართლაც შეუდარებელი იყო. მარა აი ერთი-ორი ისეთო გადაწყვეტილება რომ ჩაერთოთ სთორიში მაგ: ტავიდან ლეოს გადარჩენა შენ მიერ მიღებულ გადაწყვეტილებაზე რომ იყოს. ან ტამაშში რომ მოგიწიოს არჩევანის გაკეთება ტრისის სიცოცხლესა და რომელიმე შენი ახლო მეგობრის, გინდ აგერ ზოლტანის სიცოცხლეს შორის და ამდაგვარი დაძაბული გადაწყვეტილებები სთორის ტან დაძაბულს გახდიდა და თან იმის შეგრძნებასაც დატოვებდა რომ გერალდას შენ მართავ და შენზეა დამიკიდებული მტავარი პერსონაჟების ბედი. აი მაშინ ბევრად ღრმა როლეფლეის შემოგვტავაზებდნენ.
მოკლეთ რაც იყო შეუდარებელი იყო.უბრალოდ მეორეში თუ უფრო დაძაბავენ და მოქნილს გახდიან სთორის მით უკეთესი.
ისე Dragon Age აუცილებლად უნდა ითამაშო, მართალი გითხრა კი ადარებენ ვითჩერს გავსო, მარა რადიკალურად განსხვავებული rpg არი და ვითჩერი რომ გარკვეულ ასპექტებში ბრწყინავდა (ლოკაციებში, ატმოსფეროში, სთორიში) ეს სულ სხვა ასპექტებში ბრწყინავს (ღრმა როლეფლეიში, არალინეარ სიუჟეტში, პერსონაჟებში, ნუ ამ მხრივ ვითჩერიც ძლიერია, და ა.შ.)
მოკლეთ რაც იყო შეუდარებელი იყო.უბრალოდ მეორეში თუ უფრო დაძაბავენ და მოქნილს გახდიან სთორის მით უკეთესი.
ისე Dragon Age აუცილებლად უნდა ითამაშო, მართალი გითხრა კი ადარებენ ვითჩერს გავსო, მარა რადიკალურად განსხვავებული rpg არი და ვითჩერი რომ გარკვეულ ასპექტებში ბრწყინავდა (ლოკაციებში, ატმოსფეროში, სთორიში) ეს სულ სხვა ასპექტებში ბრწყინავს (ღრმა როლეფლეიში, არალინეარ სიუჟეტში, პერსონაჟებში, ნუ ამ მხრივ ვითჩერიც ძლიერია, და ა.შ.)
Witcher 2: Assassin of Kings
კი თამაშს ვაპირებ მაგრამ დრო აღარ მრჩება, ეხა რისენს ვთამაშობ და გარკვეული ნაკლების მიუხედავად ძალიან მომწონს სამყარო. ვიჩერს რაც შეეხება მინდა რო მხოლოდ ლოკაციები და სთორი შეცვალობ და ჩემთვის ეგეც სრულიად საკმარისი იქნება =)
-
hellwalker
- Posts: 5840
- Contact:
Witcher 2: Assassin of Kings
Riddick
შეგრძნებაზე არაა, 5 წლის წინ სწორხაზოვანი იყო სთორი თუ არჩევნების საშუალება არ გქონდა, ეხა სწორხაზოვანია სთორი თუ შედეგები არ მოყვება შენს გადაწყვეტილებას. და ეს კარგია ძალიან. უფრო ღრმა და საინტერესო თავგადასავლები იქმნება ესე და ბევრად ჩამთრევი.
გოთიკის შემდეგ შეიძლება არ გქონდეს ამ ტენდენციებისკენ შინაგანი მოთხოვნილება ასე ვთქვათ. მაგრამ bioware-ის ყველა თამაში რო გაქ გადახურული სიტუაცია იცვლება.
ნუ witcher- რო გამოვიდა პრინციპში არც იყო დიდი შედეგების მქონე RPG-ბი ჯერ.
Bloodlines- ქონდა ყველაზე შედევრალური დიალოგები. რომ სწავლობდა შენ პასუხებს თამაში და მაგის მიხედვით გაძლევდა ოპციებს, მარტივ პასუხებს გასცემდი hip-hop ის სტილში ლაპარაკობდი, დახვეწილ პასუხებს noble ვამპირი იჩითებოდი.
Fallout-ს ყველაზე მეტი გასვლის გზები,
Planescape-ს ყველაზე დიდი შესაძლებლობა პერსონაჟის შექმნის, თითოეული შენი ნაბიჯი "გჭედავდა"
Baldurs Gate : Shadows of Amn ში ცვლილებები მოქონდა იმას თუ ვინ გყავდა პართიში, და მათთან ურთიერთობა იყო საინტერესო.
მაგრამ Long lasting ცვლილებები არსად არ იყო, ასერომ ვერ მოსთხოვ witcher 1-s მაგას.
აი მეორეში შეიძლება დაამატონ.
ne vtemu
ვახ ისე რომ ვკითხულობ თქვენ პოსტებს სულ უფრო ვინტერესდები, იმიტომ რომ ძალიან არ მომეწონა წიგნში სამყარო და გერალტიც უბრალო გლეხი იყო საბოლოოდ მუტირებული ოღონდ. სამყაროც ეგეთ პონტში ადამიანების *** ბუნების გამართლებას ცდილობდა ობში შოტში და უაზრო კონტროვერსიები იქმნებოდა მაგ მხრივ. მე მაგარი გრუზნაკში ჩამაგდო რომ ვნახე ფენტეზიშიც კი რომ განსხვავებულის და სილამაზის დამონების და განადგურების ქვეცნობიერმა სურვილებმა იმ დონეზე იჩინა თავი რომ, მანამ დამონებული და მეძავებად მომუშავე ელფები და ღირსება დაკარგული დვარფები არ ნახა კაცობრიობამ ვერ მოისვენა. მიდი და სიტყვა "ხალხი" რამე პოზიტიურთან ასოცირე ასეთი რამეების ნახვის მერე.
პახოდუ ხან კამელოტი იყო პარალელურ სამყაროდ ხან რა, და საერთოდ [book spoiler]გერალტი, იენიფერი მოკვდნენ ბოლოს[/spoiler end]
რამისაა გადმოვქაჩო და სასტიკი ჭედვით დავხურო ისე მაინტერესებს უკვე :)
შეგრძნებაზე არაა, 5 წლის წინ სწორხაზოვანი იყო სთორი თუ არჩევნების საშუალება არ გქონდა, ეხა სწორხაზოვანია სთორი თუ შედეგები არ მოყვება შენს გადაწყვეტილებას. და ეს კარგია ძალიან. უფრო ღრმა და საინტერესო თავგადასავლები იქმნება ესე და ბევრად ჩამთრევი.
გოთიკის შემდეგ შეიძლება არ გქონდეს ამ ტენდენციებისკენ შინაგანი მოთხოვნილება ასე ვთქვათ. მაგრამ bioware-ის ყველა თამაში რო გაქ გადახურული სიტუაცია იცვლება.
ნუ witcher- რო გამოვიდა პრინციპში არც იყო დიდი შედეგების მქონე RPG-ბი ჯერ.
Bloodlines- ქონდა ყველაზე შედევრალური დიალოგები. რომ სწავლობდა შენ პასუხებს თამაში და მაგის მიხედვით გაძლევდა ოპციებს, მარტივ პასუხებს გასცემდი hip-hop ის სტილში ლაპარაკობდი, დახვეწილ პასუხებს noble ვამპირი იჩითებოდი.
Fallout-ს ყველაზე მეტი გასვლის გზები,
Planescape-ს ყველაზე დიდი შესაძლებლობა პერსონაჟის შექმნის, თითოეული შენი ნაბიჯი "გჭედავდა"
Baldurs Gate : Shadows of Amn ში ცვლილებები მოქონდა იმას თუ ვინ გყავდა პართიში, და მათთან ურთიერთობა იყო საინტერესო.
მაგრამ Long lasting ცვლილებები არსად არ იყო, ასერომ ვერ მოსთხოვ witcher 1-s მაგას.
აი მეორეში შეიძლება დაამატონ.
ne vtemu
ვახ ისე რომ ვკითხულობ თქვენ პოსტებს სულ უფრო ვინტერესდები, იმიტომ რომ ძალიან არ მომეწონა წიგნში სამყარო და გერალტიც უბრალო გლეხი იყო საბოლოოდ მუტირებული ოღონდ. სამყაროც ეგეთ პონტში ადამიანების *** ბუნების გამართლებას ცდილობდა ობში შოტში და უაზრო კონტროვერსიები იქმნებოდა მაგ მხრივ. მე მაგარი გრუზნაკში ჩამაგდო რომ ვნახე ფენტეზიშიც კი რომ განსხვავებულის და სილამაზის დამონების და განადგურების ქვეცნობიერმა სურვილებმა იმ დონეზე იჩინა თავი რომ, მანამ დამონებული და მეძავებად მომუშავე ელფები და ღირსება დაკარგული დვარფები არ ნახა კაცობრიობამ ვერ მოისვენა. მიდი და სიტყვა "ხალხი" რამე პოზიტიურთან ასოცირე ასეთი რამეების ნახვის მერე.
პახოდუ ხან კამელოტი იყო პარალელურ სამყაროდ ხან რა, და საერთოდ [book spoiler]გერალტი, იენიფერი მოკვდნენ ბოლოს[/spoiler end]
რამისაა გადმოვქაჩო და სასტიკი ჭედვით დავხურო ისე მაინტერესებს უკვე :)
O Elbereth! Gilthoniel!
We still remember, we who dwell
In this far land beneath the trees,
Thy starlight on the Western Seas.
We still remember, we who dwell
In this far land beneath the trees,
Thy starlight on the Western Seas.
Witcher 2: Assassin of Kings
ბიჯო რაშია იცი საქმე, მე არვარ ეგრედწიდებული rpg-შნიკი, ანუ ჩემი ინიციატივით არ მოვძებნი უფრო ღრმა დიალოგებიან, რთულ ქვესთებიან და ტოლკინის წიგნების ხელა ისტორიის მქონე თამაშს და მერე იმაზე არ გავჩერდები რამდენიმე წელი. ეგ ვაფშე სხვა მუღამია და მესმის რაზეა ლაპარაკი, პირიქით დასაფასებელია ეგეთი რამე, თამაშის სამყაროს სიყვარული და ყველამხრივ ლამაზად წარმოჩენილი rpg. მარა აი ეხა აღვწერ ჩემ სიტუაციას და იმას თუ კონკრეტულად რის გამო შემიყვარდა ეს თამაში და მიხვდებით რომ RPG-ს შემადგენლის გამო ეს არ მომხდარა.
ყოველთვის ისეთი თამაშები მომწონდა სადაც აქტიური და თუნდაც უძველესი სოციალური პრობლემები შეულამაზებლად და პირიქით უფრო გამძაფრებულად იქნებოდა წარმოდგენილი, სადაც იგრძნობდი რო რაღაცით რეალობის გარშემო ტრეიალებს თამაში, რაც ჩემთვის ძალიან დიდ ინტერსს წარმოადგენდა ყოველთვის. მარტო ესეთი ტიპის ისტორიებში ვგრძნობდი ნამდვილ დრამას და არა ლოტრის მაგვარ ეპიკურ თავგადასავალში.
ისტორია სადაც მოქმედება ერთი საინტრერესო პირის ირგვლივ ვითარდება. ვიჩერს რაც შეეხება, ზევით დაწერილს ყველაფრით შეესაბამება და გამიმართლა რო ვითამაშე, რადგან მართლა ისეთი რაღაცეების კეთება მიწევდა რაც დრამის რეალურ შეგრძნებას მიქმნიდა. აქ იგრძნობა გმირი, მისი სიმარტოვე (გზა რომელიც ყველა მის გარშემო მყოფთა მიუხედავად მაინც მარტოაქვს გასავლელი), პრობლემები სოციალური და პრობლემები სულიერი, იგრძნობა სიმძიმე ამ პრობლემების, აქედან კი რაღაც განუმეორებელი ატმოსფერო ყალიბდება, რომელიც გაზავებულია ძალიან ბევრი სასიამოვნო და რაცმთავარია საინტერესო ელემენტით: თამაშში ვერ იგრძნობთ სიცარიელეს (როგორც მაგალითად Fallout 3 ვიგრძენი რომელიც ამის მერე დავხურე და ყველანაირი სიმპატია დავკარგე მაგ თამაშის), ეს არი ყველა მხრიდან დახუნძლული თავგადასავალი, რომელიც თვითონ RPG-ჯანრს ცდება კარგი გაგებით (თამაშის სქემის მაგივრად იგრძნობა თავგადასავალი) და ალბათ ორიგინალი ვიჩერის გარდა კიდევ რამდენიმე ძველი ზღაპრის დახმარებითაა შექმნილი, თითო საიდქვესთი თითო წითელ ქუდაა დაახლოებით =) და ზუსტად ამის გამო მომწონს ამ თამაშის ეგრედწოდებული linear განვითარება, რადგან თქვენ რასაც ამბობთ იქ ამგვარი მიდგომა ვერ იქნება დანერგილი, ის სუ სხვა მიმართულებაა, მიმართულება ვირტუალურის რეალობასთან ახლოს მიყვანის, აქ უკვე მოცემულის სწორად გამოყენების, ანუ ორივე კარგია თავისებურად და არა ერთი მეორეზე უკეთესი, რაც ძალიან მნიშვნელოვანია. საერთოდ RPG-ში სხვა პერსონაჟს რო მივეჩვიო ძალიან იშვიათია ხოლმე, მაგრამ ამ თამაშში დევს მეგობრობის ელემენტიც რაც მას ძალიან ბევრს მატებს. იმახსოვრებ სახელებს, მათ ისტორიებს, ხუმრობებს და თვითონ მათ შორის ურთიერთობას (და ეს არ გავს ზღაპარს რაცმთავარია). ერთი სიტყვით შეიგრძნობ, არა ძალით გამუქებულ სამყაროს, იმიტორო მოდაშია, არამედ ზღაპრებიდან და რეალობის წარსულიდან გადმოტანილ გარემოს, სადაც ყოფნა მართლაც საინტერესო იყო ჩემთვის.
ყოველთვის ისეთი თამაშები მომწონდა სადაც აქტიური და თუნდაც უძველესი სოციალური პრობლემები შეულამაზებლად და პირიქით უფრო გამძაფრებულად იქნებოდა წარმოდგენილი, სადაც იგრძნობდი რო რაღაცით რეალობის გარშემო ტრეიალებს თამაში, რაც ჩემთვის ძალიან დიდ ინტერსს წარმოადგენდა ყოველთვის. მარტო ესეთი ტიპის ისტორიებში ვგრძნობდი ნამდვილ დრამას და არა ლოტრის მაგვარ ეპიკურ თავგადასავალში.
ისტორია სადაც მოქმედება ერთი საინტრერესო პირის ირგვლივ ვითარდება. ვიჩერს რაც შეეხება, ზევით დაწერილს ყველაფრით შეესაბამება და გამიმართლა რო ვითამაშე, რადგან მართლა ისეთი რაღაცეების კეთება მიწევდა რაც დრამის რეალურ შეგრძნებას მიქმნიდა. აქ იგრძნობა გმირი, მისი სიმარტოვე (გზა რომელიც ყველა მის გარშემო მყოფთა მიუხედავად მაინც მარტოაქვს გასავლელი), პრობლემები სოციალური და პრობლემები სულიერი, იგრძნობა სიმძიმე ამ პრობლემების, აქედან კი რაღაც განუმეორებელი ატმოსფერო ყალიბდება, რომელიც გაზავებულია ძალიან ბევრი სასიამოვნო და რაცმთავარია საინტერესო ელემენტით: თამაშში ვერ იგრძნობთ სიცარიელეს (როგორც მაგალითად Fallout 3 ვიგრძენი რომელიც ამის მერე დავხურე და ყველანაირი სიმპატია დავკარგე მაგ თამაშის), ეს არი ყველა მხრიდან დახუნძლული თავგადასავალი, რომელიც თვითონ RPG-ჯანრს ცდება კარგი გაგებით (თამაშის სქემის მაგივრად იგრძნობა თავგადასავალი) და ალბათ ორიგინალი ვიჩერის გარდა კიდევ რამდენიმე ძველი ზღაპრის დახმარებითაა შექმნილი, თითო საიდქვესთი თითო წითელ ქუდაა დაახლოებით =) და ზუსტად ამის გამო მომწონს ამ თამაშის ეგრედწოდებული linear განვითარება, რადგან თქვენ რასაც ამბობთ იქ ამგვარი მიდგომა ვერ იქნება დანერგილი, ის სუ სხვა მიმართულებაა, მიმართულება ვირტუალურის რეალობასთან ახლოს მიყვანის, აქ უკვე მოცემულის სწორად გამოყენების, ანუ ორივე კარგია თავისებურად და არა ერთი მეორეზე უკეთესი, რაც ძალიან მნიშვნელოვანია. საერთოდ RPG-ში სხვა პერსონაჟს რო მივეჩვიო ძალიან იშვიათია ხოლმე, მაგრამ ამ თამაშში დევს მეგობრობის ელემენტიც რაც მას ძალიან ბევრს მატებს. იმახსოვრებ სახელებს, მათ ისტორიებს, ხუმრობებს და თვითონ მათ შორის ურთიერთობას (და ეს არ გავს ზღაპარს რაცმთავარია). ერთი სიტყვით შეიგრძნობ, არა ძალით გამუქებულ სამყაროს, იმიტორო მოდაშია, არამედ ზღაპრებიდან და რეალობის წარსულიდან გადმოტანილ გარემოს, სადაც ყოფნა მართლაც საინტერესო იყო ჩემთვის.
Witcher 2: Assassin of Kings
Riddick wrote:linear ერთი ძაან ელემენტარული რამის გამო იყო, ისიც თუ იყო ვაფშე ))) სიუჯეტის მოწოდება იმდენად მაღალ დონეზე იდგა რო ეხა ეს რო წავიკითხე linear რაშუაშიათქო ვიფიქრე მართლა. linear შეილება დაარქვა ქრაშს ან modern warfare-ს მარა ამას linear ნაღდად არქვია, ესაა ჩვეულებრივი rpg უბრალოდ თავიდან ყველა ლოკაცია არაა გახსნილი. GTA-ც linear გამოდის მაგ ლოგიკით იქაც ხო დახურულია ქალაქები თავიდან.
RPG თაობაზე ისეთივე linear არის Witcher, როგორც შენივე მოყვანილი მაგალითები თავის ჯანრებში. გადაწყვეტილებებს თითქმის არ იღებს, დიალოგებსაც თითქმის გალვენა არ აქვს, უკან პირვლ სოფელში დაბრუნებაც კი შეუძლებელია ( თუ სწორედ მახსოვს) ანუ სამყარო არ ცხოვრობს თვითონ, როგორც მაგალითად oblivionშია. ამიტომაც როგორც RPG ძალიან ძალიან ბევრი მინუსები აქვს ამ თამაშს. აღჭურვილობაზე და იარაღზე ხო საერთოდ არ მაქვს საუბარი, ხო გასაგებია რომ witcher ია და თავისი სტილი უნდა შეინარჩუნოს მაგრად არ ვიცი არ ვიცი. საერთოდ ასეთი ტიპის თამაში განწირული იქნებოდა linear ობაზე და ძალიან პატარა არჩევნის საშუალებაზე. რადგანაც თავიდანვე ისტორიით witcher ხარ და ამას ვერაფერს ვერ უზამ, ისტორიას შეწირეს ბევრი რამ რაც RPG ის RPG ად აქცევს, საერთოდ რომ არა ფენტეზი ატმოსფერო და მთელი ისტორია ადამიანი იტყოდა რომ ეს არის actionი RPG ელემენტებით.
Witcher 2: Assassin of Kings
და იყოს მერე actionი RPG ელემენტებით, მე არმაქ მაგასთან პრობლემა და დავწერე კიდეც, მე ესე უფრო მომწონს ვიდრე oblivion-ი თავის Copy/Paste ლოკციებით, შეურაწყოფას არ ვაყენებ უბრალოდ მართლა ეგრეა.
-
hellwalker
- Posts: 5840
- Contact:
Witcher 2: Assassin of Kings
Riddick
კი მაგრამ იცი როგორ გამოგდის ხოლმე რომ იმას კი არ ამბობ რაც შენ მოგწონს, ეწინააღდეგები მოკამათეს იმის შესახებ თუ როგორი თამაში არის სიტყვაზე ჟანრი ზოგადად და რა მიმართულება არის ჟანრისთვის უკეთესი. თუ დააკვირდები მიხვდები, როგორი სახის კამათი მოყვება ამას და რატომ.
ნუ მანამ ვიტჩერს არ ვითამაშებ ვერ გიპასუხებ უმეტესობა დაწერილზე. მაგრამ ეპიკურზე მე სხვანაირი გემოვნება და დამოკიდებულება მაქ.
არ მიყვარს ხოლმე როდესაც ისტორია დღევანდელი საზოგადოების ასახვაა მხოლოდ და გარემო უბრალოდ ნიღაბია. იმიტომ რომ არ მიმაჩნია რომ აქვს ამას რამე აზრი ან რამე შედეგები მოყვება. პრობლემის და პასუხისმგებლობის თავიდან მოშორების მექანიზმად მიმაჩნია მე და ალბათ დამეთანხმები რომ უმეტესობისთვის ზუსტად ეგ არის. სახლის და სავარძლის კომფორტული ატმოსფეროდან 2 საათით საუკუნეების განმავლობაში განმეორებადი "საშინელი" პრობლემის შელამაზებული სახით ყურება, 10 წუთით oooo–ს ძახილი და მერე მიუწვდომელ უსასრულობაში "удобнa"–დ მოთავსებული ჭეშმარიტებისთვის "მინდობა" ამ პრობლემის, მისი მიზეზის და მოგვარების ჩათვლით. შემდეგ კი ამ ყველაფრის შემდეგ სეანსამდე დავიწყება და ცხოვრების წყნარად და უდარდელად გაგრძელება, რბილად რომ ვთქვათ ესკეიპიზმად და სიყალბედ მიმაჩნია. ამიტომ არის რომ ასეთი პრინციპით აგებულ ისტორიებში სიყალბეს ვხედავ ხოლმე და არა დრამას.
ჩემი აზრით ნამდვილი დრამა ეს არ არის რამე იდეის გამოსახატავად შექმნილი ნიღაბი. კარგი დრამა და ზოგადად ხელოვნება უნდა იყოს ისტორია ყოველგვარი პროპაგანდის გარეშე გულწრფელად გადმოცემული, უნდა ასახოს ეს დრამატული ისტორია და ყოველგვარი აზრის თავზე მოხვევის გარეშე გაგრძნობინოს და შეგაგრძნებინოს მისი თითოეული წუთი. ასახოს ის რაც იყო და დასკვნების გამოტანა კი შენ მოგანდოს.
და ჩემთვის ფენტეზი და ისტორიები ბევრად მაღალი ხელოვნების ნიმუშია ვიდრე ის რაც ზემოთ აღვწერე.
მე მომწონს როდესაც ისტორია გამოსახავს ისტორიას და არ არის გარშემო რაც ხდება ის იგავ არაკივით სხვა ფორმით გადმოცემული.მე პირადად მაგარი მისუქებს და მიჯვავს სიტუაციაში ეგეთი ისტორიები, განსაკუთრებით ისეთ ჟანრებში როგორც რპგ–ა, ყველაზე მეტად ავტომატური ლიმიტის გამო რომელსაც პერსონაჟების ხასიათზე და ისტორიის სიღრმეზე ადებს მსგავსი მიდგომა. და მე ძალიან მიხარია რომ არსებობს ისეთი ჟანრი როგორიც არის ფენტეზი, რომ არსებობს ბეჭდების მბრძანებელი რომელიც მეტია სიყალბეზე და ესკეიპიზმზე და ბაზისურ ადამიანის ბუნებაზე. მონუმენტური და უნიკალური ნაწარმოებია მაგ მხრივ, და მე ვხედავ და არის კიდევაც მასში ჩემთვის ისტორიები ბევრად დრამატული, ლამაზი და სულიერი და ახლო ჩემთვის. ვიდრე მორიგი ფილმი ნარკოტიკებზე, ომის ამაოებაზე, ან უბრალო ოჯახის ყოველდღიურ პრობლემებზე.
აქვე წიგნს დავწერდი ამაზე რომ გავაგრძელო, მაგრამ შევჩერდები.
შეიძლება უხეშად გამომივიდა ან კამათის ფორმით, მსგავსი არც სურვილი და არც განწყობა მქონია როცა ვწერდი, უბრალოდ ძალიან ძლიერი პოზიცია, თუ გამოკვეთილი მაქ ამის შესახებ და უფრო ცივად და უემოციოდ საუბარი არ შემიძლია. (:
witcher-ს რაც შეეხება როგორც უკვე ვთქვი ვერ ვსაუბრობ თავისუფლად მანამ არ ვითამაშებ, და ძალიან კონტროვერსიული/ურთიერთსაწინაარმდეგო დამაბნეველი მომენტებია ჩემთვის ამ თამაშთან დაკავშირებით. მაგრამ მაინც მეეჭვება რომ witcher–ი ბევრისთვის იყოს ის როგორც შენ შენ უყურებ ამას, ანუ არამგონია მასე ყოფილიყო ჩაფიქრებული და მაგ იდეით შექმნილი მისი სამყარო. ნუ წიგნის რომ არაა გააზრებულად(!) მასე შექმნილი ვიცი(!) და თამაშიც არამგონია რატომღაც. მაგრამ მასეც შეიძლება ითამაშო და მასე დაინახო ვიტჩერი რადგან სარპოვსკის მიზანი იყო რეალისტური ფენტეზის შექმნა, მაგრამ ეს ძირითადათ ადამიანების ბუნების არაშელამაზებული ფორმით გადმოცემით გააკეთა ვიდრე "ფენტეზი" ასპექტების დამაჯერებლად გადმოცემით, ამიტომ ალბათ გარკვეულწილად გამოვიდა ის რაც შენ აღწერე თუ ეგეთი კუთხით შეხედავ.
მაგრამ რასაც შენ ამბობ ეგეთი ისტორია რომ დავიკიდო ის ფაქტი რომ მე არმომწონს, თვითონ RPG ჟანრს როგორც ასეთს კეტავს და განვითარების საშუალებას უსპობს. ზუსტად იგივე სიტუაციაა MMO-RPG-ზეც. პროსტა იმ განსხვავებით რომ იქ ჩამკეტავი და განვითარების მომსპობი ელემენტია დომინირებადი. აჰ კსტაწი მაგ თემაში უნდა მეპასუხა, და ვერ მოვიცალე ;\
კი მაგრამ იცი როგორ გამოგდის ხოლმე რომ იმას კი არ ამბობ რაც შენ მოგწონს, ეწინააღდეგები მოკამათეს იმის შესახებ თუ როგორი თამაში არის სიტყვაზე ჟანრი ზოგადად და რა მიმართულება არის ჟანრისთვის უკეთესი. თუ დააკვირდები მიხვდები, როგორი სახის კამათი მოყვება ამას და რატომ.
ნუ მანამ ვიტჩერს არ ვითამაშებ ვერ გიპასუხებ უმეტესობა დაწერილზე. მაგრამ ეპიკურზე მე სხვანაირი გემოვნება და დამოკიდებულება მაქ.
არ მიყვარს ხოლმე როდესაც ისტორია დღევანდელი საზოგადოების ასახვაა მხოლოდ და გარემო უბრალოდ ნიღაბია. იმიტომ რომ არ მიმაჩნია რომ აქვს ამას რამე აზრი ან რამე შედეგები მოყვება. პრობლემის და პასუხისმგებლობის თავიდან მოშორების მექანიზმად მიმაჩნია მე და ალბათ დამეთანხმები რომ უმეტესობისთვის ზუსტად ეგ არის. სახლის და სავარძლის კომფორტული ატმოსფეროდან 2 საათით საუკუნეების განმავლობაში განმეორებადი "საშინელი" პრობლემის შელამაზებული სახით ყურება, 10 წუთით oooo–ს ძახილი და მერე მიუწვდომელ უსასრულობაში "удобнa"–დ მოთავსებული ჭეშმარიტებისთვის "მინდობა" ამ პრობლემის, მისი მიზეზის და მოგვარების ჩათვლით. შემდეგ კი ამ ყველაფრის შემდეგ სეანსამდე დავიწყება და ცხოვრების წყნარად და უდარდელად გაგრძელება, რბილად რომ ვთქვათ ესკეიპიზმად და სიყალბედ მიმაჩნია. ამიტომ არის რომ ასეთი პრინციპით აგებულ ისტორიებში სიყალბეს ვხედავ ხოლმე და არა დრამას.
ჩემი აზრით ნამდვილი დრამა ეს არ არის რამე იდეის გამოსახატავად შექმნილი ნიღაბი. კარგი დრამა და ზოგადად ხელოვნება უნდა იყოს ისტორია ყოველგვარი პროპაგანდის გარეშე გულწრფელად გადმოცემული, უნდა ასახოს ეს დრამატული ისტორია და ყოველგვარი აზრის თავზე მოხვევის გარეშე გაგრძნობინოს და შეგაგრძნებინოს მისი თითოეული წუთი. ასახოს ის რაც იყო და დასკვნების გამოტანა კი შენ მოგანდოს.
და ჩემთვის ფენტეზი და ისტორიები ბევრად მაღალი ხელოვნების ნიმუშია ვიდრე ის რაც ზემოთ აღვწერე.
მე მომწონს როდესაც ისტორია გამოსახავს ისტორიას და არ არის გარშემო რაც ხდება ის იგავ არაკივით სხვა ფორმით გადმოცემული.მე პირადად მაგარი მისუქებს და მიჯვავს სიტუაციაში ეგეთი ისტორიები, განსაკუთრებით ისეთ ჟანრებში როგორც რპგ–ა, ყველაზე მეტად ავტომატური ლიმიტის გამო რომელსაც პერსონაჟების ხასიათზე და ისტორიის სიღრმეზე ადებს მსგავსი მიდგომა. და მე ძალიან მიხარია რომ არსებობს ისეთი ჟანრი როგორიც არის ფენტეზი, რომ არსებობს ბეჭდების მბრძანებელი რომელიც მეტია სიყალბეზე და ესკეიპიზმზე და ბაზისურ ადამიანის ბუნებაზე. მონუმენტური და უნიკალური ნაწარმოებია მაგ მხრივ, და მე ვხედავ და არის კიდევაც მასში ჩემთვის ისტორიები ბევრად დრამატული, ლამაზი და სულიერი და ახლო ჩემთვის. ვიდრე მორიგი ფილმი ნარკოტიკებზე, ომის ამაოებაზე, ან უბრალო ოჯახის ყოველდღიურ პრობლემებზე.
აქვე წიგნს დავწერდი ამაზე რომ გავაგრძელო, მაგრამ შევჩერდები.
შეიძლება უხეშად გამომივიდა ან კამათის ფორმით, მსგავსი არც სურვილი და არც განწყობა მქონია როცა ვწერდი, უბრალოდ ძალიან ძლიერი პოზიცია, თუ გამოკვეთილი მაქ ამის შესახებ და უფრო ცივად და უემოციოდ საუბარი არ შემიძლია. (:
witcher-ს რაც შეეხება როგორც უკვე ვთქვი ვერ ვსაუბრობ თავისუფლად მანამ არ ვითამაშებ, და ძალიან კონტროვერსიული/ურთიერთსაწინაარმდეგო დამაბნეველი მომენტებია ჩემთვის ამ თამაშთან დაკავშირებით. მაგრამ მაინც მეეჭვება რომ witcher–ი ბევრისთვის იყოს ის როგორც შენ შენ უყურებ ამას, ანუ არამგონია მასე ყოფილიყო ჩაფიქრებული და მაგ იდეით შექმნილი მისი სამყარო. ნუ წიგნის რომ არაა გააზრებულად(!) მასე შექმნილი ვიცი(!) და თამაშიც არამგონია რატომღაც. მაგრამ მასეც შეიძლება ითამაშო და მასე დაინახო ვიტჩერი რადგან სარპოვსკის მიზანი იყო რეალისტური ფენტეზის შექმნა, მაგრამ ეს ძირითადათ ადამიანების ბუნების არაშელამაზებული ფორმით გადმოცემით გააკეთა ვიდრე "ფენტეზი" ასპექტების დამაჯერებლად გადმოცემით, ამიტომ ალბათ გარკვეულწილად გამოვიდა ის რაც შენ აღწერე თუ ეგეთი კუთხით შეხედავ.
მაგრამ რასაც შენ ამბობ ეგეთი ისტორია რომ დავიკიდო ის ფაქტი რომ მე არმომწონს, თვითონ RPG ჟანრს როგორც ასეთს კეტავს და განვითარების საშუალებას უსპობს. ზუსტად იგივე სიტუაციაა MMO-RPG-ზეც. პროსტა იმ განსხვავებით რომ იქ ჩამკეტავი და განვითარების მომსპობი ელემენტია დომინირებადი. აჰ კსტაწი მაგ თემაში უნდა მეპასუხა, და ვერ მოვიცალე ;\
O Elbereth! Gilthoniel!
We still remember, we who dwell
In this far land beneath the trees,
Thy starlight on the Western Seas.
We still remember, we who dwell
In this far land beneath the trees,
Thy starlight on the Western Seas.
-
hellwalker
- Posts: 5840
- Contact:
Witcher 2: Assassin of Kings
და იყოს მერე actionი RPG ელემენტებით, მე არმაქ მაგასთან პრობლემა და დავწერე კიდეც, მე ესე უფრო მომწონს ვიდრე oblivion-ი თავის Copy/Paste ლოკციებით, შეურაწყოფას არ ვაყენებ უბრალოდ მართლა ეგრეა.
საერთოდ არაა oblivion–ის ლოკაციები copy/paste. ყველა ადგილი ხელით არის შექმნილი თავიდან. ყველა სახლი და დანჯენი. და დიდხანს რომ თამაშობ ბევრ უნიკალურ და საინტერესო ლოკაციას პოულობ და მუღამიც ჩნდება დიდი.
უბრალოდ vannilla სახით როგორ არის ეს გადმოცემული ის აფუჭებს სიტუაციას. quest compass და რუკაზე აღნიშნული დანჯენები, განსაკუთრებით კომპასზე სპობს დაკარგულობის და თავგადასავლის შეგრძნებას. გარემოც ედიტორში როა აწყობილი, კიროდიილის ნაირ პროვინციაში სადაც სულ ტყეა პრინციპში პირველ ეფექტს ერთფეროვნების ახდენს, განსაკუთრებით გოთიკის 3d max–ში შექმნილი ლოკაციების მერე, სადაც კლდეების გაკეთების საშუალებაა.
მაგრამ პრეზენტაციის მოდებით შეცვლის შემდეგ, მაგარი მუღამიანი რამე ხდება. ანუ დებილ ბავშვებზე და კასუალებზე ორიენტირებულ ვეშებს რომ ამოჭრი მოდებით თამაშიც სასიამოვნო ხდება.
იმედია არავის მოუბრუნდება თითები ჩემი ამ თამაშის დაცვით დადანაშაულებისთვის. :WHAA!: პირველი მე ვიყავი ვინც აკრიტიკებდა. მაგრამ მოდებზე ჩალიჩის შემდეგ მივხვდი რა ნაკლები აფუჭებდა თამაშს, და თავგადასავლის პროცესს მოსაწყენს ხდიდა და მათი აღმოფხვრის შემდეგ დანარჩენი თამაში ძალიან მუღამიანი და საინტერესო აღმოჩნდა.
Miqo თუ შემოვა დამეთანხმება მარტო ერთმა 400 კილობაიტიანმა ამინდის მოდმა როგორ დრამატულად შეცვალა მთელი ატმოსფერო თამაშის.
O Elbereth! Gilthoniel!
We still remember, we who dwell
In this far land beneath the trees,
Thy starlight on the Western Seas.
We still remember, we who dwell
In this far land beneath the trees,
Thy starlight on the Western Seas.
Witcher 2: Assassin of Kings
არ მიყვარს ხოლმე როდესაც ისტორია დღევანდელი საზოგადოების ასახვაა მხოლოდ და გარემო უბრალოდ ნიღაბია. იმიტომ რომ არ მიმაჩნია რომ აქვს ამას რამე აზრი ან რამე შედეგები მოყვება. პრობლემის და პასუხისმგებლობის თავიდან მოშორების მექანიზმად მიმაჩნია მე და ალბათ დამეთანხმები რომ უმეტესობისთვის ზუსტად ეგ არის. სახლის და სავარძლის კომფორტული ატმოსფეროდან 2 საათით საუკუნეების განმავლობაში განმეორებადი "საშინელი" პრობლემის შელამაზებული სახით ყურება, 10 წუთით oooo–ს ძახილი და მერე მიუწვდომელ უსასრულობაში "удобнa"–დ მოთავსებული ჭეშმარიტებისთვის "მინდობა" ამ პრობლემის, მისი მიზეზის და მოგვარების ჩათვლით. შემდეგ კი ამ ყველაფრის შემდეგ სეანსამდე დავიწყება და ცხოვრების წყნარად და უდარდელად გაგრძელება, რბილად რომ ვთქვათ ესკეიპიზმად და სიყალბედ მიმაჩნია. ამიტომ არის რომ ასეთი პრინციპით აგებულ ისტორიებში სიყალბეს ვხედავ ხოლმე და არა დრამას.
შენ თუ მაგ მხრივ ხედავ ეგ შენი საქმეა, მარა მე კაკრას რადგან ვიცი, რომ ჩემი პრობლემა დავიწყებას არ და ვერ მიეცემა (ზოგადად) მაგიტო მომწონს თამაშის ესეთი წყობა, ესეთი ატმოსფერო და ისეთი სიტუაციები, რომლებიც კიდევ უფრო ღრმა ფიქრის საშუალებას მომცემს, ყველაფერს რო თავი დავანებო, მარტო მაგიტო ვხედავ დრამას. ის, რო ეს რაიმეს ამოფარება ან მიფარებაა ეგ არა ობიექტური შეფასებაა ამ შემთხვევაში და რაღაც დონეზე შეურაწმყოფელათაც შეილება ჩაითვალოს.
მე მომწონს როდესაც ისტორია გამოსახავს ისტორიას და არ არის გარშემო რაც ხდება ის იგავ არაკივით სხვა ფორმით გადმოცემული.მე პირადად მაგარი მისუქებს და მიჯვავს სიტუაციაში ეგეთი ისტორიები, განსაკუთრებით ისეთ ჟანრებში როგორც რპგ–ა, ყველაზე მეტად ავტომატური ლიმიტის გამო რომელსაც პერსონაჟების ხასიათზე და ისტორიის სიღრმეზე ადებს მსგავსი მიდგომა. და მე ძალიან მიხარია რომ არსებობს ისეთი ჟანრი როგორიც არის ფენტეზი, რომ არსებობს ბეჭდების მბრძანებელი რომელიც მეტია სიყალბეზე და ესკეიპიზმზე და ბაზისურ ადამიანის ბუნებაზე. მონუმენტური და უნიკალური ნაწარმოებია მაგ მხრივ, და მე ვხედავ და არის კიდევაც მასში ჩემთვის ისტორიები ბევრად დრამატული, ლამაზი და სულიერი და ახლო ჩემთვის. ვიდრე მორიგი ფილმი ნარკოტიკებზე, ომის ამაოებაზე, ან უბრალო ოჯახის ყოველდღიურ პრობლემებზე.
ზუსტად ეგაა საინტერესო ჩემთვის, ის თუ ეგ "ავტომატური ლიმიტის" გასაქანი რამდენად ღრმა ექნება გმირს, სადამდე ჩაწვდება ყოველდღიურობას და რამდენად გასაგებს გახდის სიმახინჯით დამალულ სიმართლეს. ამ ყველაფერში მე სრულიად სხვა რამეს ვხედავ და შენ სხვას, შენ შეხედულებებს მე პატივი ვეცი და დავწერე კიდეც და შენ ჩემ დაწერილს არც ითვალისწინებ =) პატივს ვცემ "მე ვხედავ და არის კიდევაც მასში ჩემთვის ისტორიები ბევრად დრამატული, ლამაზი და სულიერი" ამგვარ გამონათქვამს, მარა იმას რო რეალობის გათვალისწინება არგინდა ეგ არმესმის მარა მაგის გაგებაც შეილება. პროსტა ეს ვაფშე სხვაგან წაგვიყვანს, ისედაც off-ში ვიძირებით.
witcher-ს რაც შეეხება როგორც უკვე ვთქვი ვერ ვსაუბრობ თავისუფლად მანამ არ ვითამაშებ, და ძალიან კონტროვერსიული/ურთიერთსაწინაარმდეგო დამაბნეველი მომენტებია ჩემთვის ამ თამაშთან დაკავშირებით. მაგრამ მაინც მეეჭვება რომ witcher–ი ბევრისთვის იყოს ის როგორც შენ შენ უყურებ ამას, ანუ არამგონია მასე ყოფილიყო ჩაფიქრებული და მაგ იდეით შექმნილი მისი სამყარო. ნუ წიგნის რომ არაა გააზრებულად(!) მასე შექმნილი ვიცი(!) და თამაშიც არამგონია რატომღაც. მაგრამ მასეც შეიძლება ითამაშო და მასე დაინახო ვიტჩერი რადგან სარპოვსკის მიზანი იყო რეალისტური ფენტეზის შექმნა, მაგრამ ეს ძირითადათ ადამიანების ბუნების არაშელამაზებული ფორმით გადმოცემით გააკეთა ვიდრე "ფენტეზი" ასპექტების დამაჯერებლად გადმოსაცემად, ამიტომ ალბათ გარკვეულწილად გამოვიდა ის რაც შენ აღწერე თუ ეგეთი კუთხით შეხედავ.
მეტა კრიტიკში არ ვმუშაობ, ზუსტი დიაგნოზის დასასმელათაც არაა სწორი ადგილი მგონი და არცუნდა ელოდებოდე, იმიტო რო მაგ თვალსაზრისით არ ვწერ, ვწერ მარტო მოგონებას რაც დამრჩა. ერთს გეტყვი რო 24 წლის ბიჭივარ და ესეთი სიტყვებით ყოველდღე არ ვლაპარაკობ( მითუმეტეს თამაშებზე) როგორითაც ეს თამაში დავახასიათე. შენ შეილება ჩემი ვერ დაინახო, მე შეილება შენი ვერ დავინახო, მაგრამ თამაშის ავტორებმა მწერალი რო დაინახეს, სიყვარულით შეასხეს ხორცი და დაუხვეწეს ნაწარმოები, ეგ მემგონი ბევრმა დაინახა. დაკვირვებულივარ ერთ რამეს, თამაშში ან თუნდაც რაიმე სხვა ხელოვნების სახეობაში, ნამდვილად ბევრის მთქმელი რო გახდეს შედეგი, რამდენიმე ხელოვანის ხელში უნდა გაიაროს, ყველამ საკუთარი ასპექტი გაინაწილოს და თავისი ნიჭი მოახმაროს, მგონი ესეც დაახლოებით ეგ ვარიანტია.
-
hellwalker
- Posts: 5840
- Contact:
Witcher 2: Assassin of Kings
ის, რო ეს რაიმეს ამოფარება ან მიფარებაა ეგ არა ობიექტური შეფასებაა ამ შემთხვევაში და რაღაც დონეზე შეურაწმყოფელათაც შეილება ჩაითვალოს.
შეიძლება უხეშად გამომივიდა ან კამათის ფორმით, მსგავსი არც სურვილი და არც განწყობა მქონია როცა ვწერდი
უბრალოდ ძალიან ბევრი მაქ ნაკამათები იგივე lotr-ზე ბავშობაში, ან თამაშებზე ან მსგავს ისტორიებზე და ხშირად ყოფილა შემთხვევა რომ შენს მიერ აღწერილი ტიპის ისტორიები ითლებოდა დრამატული ან ღრმა ისტორიისთვის აუცილებელ სტერეოტიპად. და რო ვხედავდი რომ სწორედ ესკაიპიზმი იყო უმეტესობისთვის მასეთი ისტორიები და პრინციპში ალბათ მაგათთვის უფრო იყო პასუხი ვიდრე შენთვის.
კი მაგრამ იცი როგორ გამოგდის ხოლმე რომ იმას კი არ ამბობ რაც შენ მოგწონს, ეწინააღდეგები მოკამათეს იმის შესახებ თუ როგორი თამაში არის სიტყვაზე ჟანრი ზოგადად და რა მიმართულება არის ჟანრისთვის უკეთესი. თუ დააკვირდები მიხვდები, როგორი სახის კამათი მოყვება ამას და რატომ.
შეურაცყოფის მიყენება კი ნამდვილად არ მიფიქრია. შენთვის ყოველშემთხვევაში.
მაგრამ თამაშის ავტორებმა მწერალი რო დაინახეს, სიყვარულით შეასხეს ხორცი და დაუხვეწეს ნაწარმოები, ეგ მემგონი ბევრმა დაინახა. დაკვირვებულივარ ერთ რამეს, თამაშში ან თუნდაც რაიმე სხვა ხელოვნების სახეობაში, ნამდვილად ბევრის მთქმელი რო გახდეს შედეგი, რამდენიმე ხელოვანის ხელში უნდა გაიაროს, ყველამ საკუთარი ასპექტი გაინაწილოს და თავისი ნიჭი მოახმაროს, მგონი ესეც დაახლოებით ეგ ვარიანტია.
კი ეგრეა რთქმა უნდა. უბრალოდ როგორი პონტია იცი, ის თუ როგორ ხედავდნენ ამას დეველოპერები განსაზღვრავს შემდეგ თამაშს. ნუ დანარჩენს მიხვდები.
O Elbereth! Gilthoniel!
We still remember, we who dwell
In this far land beneath the trees,
Thy starlight on the Western Seas.
We still remember, we who dwell
In this far land beneath the trees,
Thy starlight on the Western Seas.
Witcher 2: Assassin of Kings
ნუ თქვენ ვხედავ ლინეარიბოს გარჩევით შორს წასულხართ :D ეპიკური უფრო ნაკლებად, ვითჩერის სთორი უფრო მშვიდი, საიდუმლოებებით მოცულია და ნელ-ნელა წყნარად მიუყვება თამაშის პროცესს.
ეპიკურურობას უფრო დრაგონი აწვება მარამე ვითჩერის სთორი მირჩევნია რადგან ბევრი ისეთი ელემენტია რაც მართლა დაგაფიქრებს. განსაკუთრებით ბოლოს, გრანდმასტერის ცხოვრებას რომ უფიქრდები. ბავშვობაში გამოვლილი საზარელმა სიტუაციებმა სადამდე მიიყვანა.
hellwalker
ეგ ამინდის მოდი, ამინდის კი არა მთელ ატმოსფეროს ცვლის თავის ტექსტურებიან, ფერებიან ყველაფრიანად. :D ისე მაგ მოდების გარეშე მართლა არ ღირს თამაში.
ვითჩერი მაგ ჭედვა-ჭედვით არ დაიწყო, მუღამდ ვერ დაუჭერ, მერე უფრო მასიური ლოკაციებია და იქ მაგრად გაგიჭედავს.
ეპიკურურობას უფრო დრაგონი აწვება მარამე ვითჩერის სთორი მირჩევნია რადგან ბევრი ისეთი ელემენტია რაც მართლა დაგაფიქრებს. განსაკუთრებით ბოლოს, გრანდმასტერის ცხოვრებას რომ უფიქრდები. ბავშვობაში გამოვლილი საზარელმა სიტუაციებმა სადამდე მიიყვანა.
hellwalker
ეგ ამინდის მოდი, ამინდის კი არა მთელ ატმოსფეროს ცვლის თავის ტექსტურებიან, ფერებიან ყველაფრიანად. :D ისე მაგ მოდების გარეშე მართლა არ ღირს თამაში.
ვითჩერი მაგ ჭედვა-ჭედვით არ დაიწყო, მუღამდ ვერ დაუჭერ, მერე უფრო მასიური ლოკაციებია და იქ მაგრად გაგიჭედავს.
-
hellwalker
- Posts: 5840
- Contact:
Witcher 2: Assassin of Kings
ეგ ამინდის მოდი, ამინდის კი არა მთელ ატმოსფეროს ცვლის თავის ტექსტურებიან, ფერებიან ყველაფრიანად
ტექსტურებში არ აქ ცვლილებები xD ძალიან პატარაა. ამინდის ნასტროიკების შეცვლით ცვლის მაგ ყველაფერს xD
O Elbereth! Gilthoniel!
We still remember, we who dwell
In this far land beneath the trees,
Thy starlight on the Western Seas.
We still remember, we who dwell
In this far land beneath the trees,
Thy starlight on the Western Seas.
Witcher 2: Assassin of Kings
hellwalker
:D
ხო ნუ რითითაც ვცლის აშკარაა რომ თამაშს ვერ იცნობ.
:D
ხო ნუ რითითაც ვცლის აშკარაა რომ თამაშს ვერ იცნობ.
Witcher 2: Assassin of Kings
Witcher არ არის Dragon Age.
Witcher ვითარდება კონკრეტული პერსონაჟის გარშემო, რომელიცაა გერალტი.
Witcher ში ვერ შექმნი რანდომ გმირს, სასურველი ბექგრაუნდით და შესაბამისად ვერც განავითარებ მთავარ გმირს, საკუთარი მოსაზრებით.
დიდ გავლენას ვერ მოახდენდი სთორიზე,ისეთს,რომ შეეცვალა პერსონაჟი. გერალტი ვერ "გაბოროტდებოდა" ი ტაკ დალეე...
გადაწყვეტილების წინაშე კი ხარ ბევრჯერ, უბრალოდ ეს არ ახდენს კატასტროფულ გავლენას(იგულისხმება პერსონაჟის "შეცვლა", თორემ მოვლენათა განვითარებას ცვლის ნორმალურ ფარგლებში), რა თქმა უნდა.
მაგალითად მეორე ჩაპტერში რომ გეჩითება სკოატაელი, მანდ არჩევანი გაქვს– ან დახოცო ესენი, ან გაატანო რასაც იპარავენ. ერთი შეხედვით შეიძლება მოგეჩვენოს,რომ მაგ გადაწყვეტილების გავლენა მანდვე მთავრდება და ძირითადი ცვლილება არ მოუხდენია, მაგრამ სინამდვილეში შემდგომ ჩაპტერებში ამოტივტივდება ყველაფერი. თუ დახოცავ სკოატაელებს, შემდგომ ერთ–ერთი npc ხვდება ციხეში, რაც დაკავშირებულია ამ რაზმის განადგურებასთან უშუალოდ, ან თუ გაატან იარაღებს – ერთ–ერთ npc ს იპოვი მკვდარს(და ვერ ასრულებ გარკვეულ ქვესტს), რაც ასევე დაკავშირებულია ამ რაზმთან, რადგან მათ მოკლეს. :D
ასეთი არის კიდევ სხვებიც.
სხვა პოსტებს მერე გადავიკითხავ და თუ ჩავთვლი საჭიროდ, მოგახსენებთ ჩემ შეხედულებას.
Witcher ვითარდება კონკრეტული პერსონაჟის გარშემო, რომელიცაა გერალტი.
Witcher ში ვერ შექმნი რანდომ გმირს, სასურველი ბექგრაუნდით და შესაბამისად ვერც განავითარებ მთავარ გმირს, საკუთარი მოსაზრებით.
დიდ გავლენას ვერ მოახდენდი სთორიზე,ისეთს,რომ შეეცვალა პერსონაჟი. გერალტი ვერ "გაბოროტდებოდა" ი ტაკ დალეე...
გადაწყვეტილების წინაშე კი ხარ ბევრჯერ, უბრალოდ ეს არ ახდენს კატასტროფულ გავლენას(იგულისხმება პერსონაჟის "შეცვლა", თორემ მოვლენათა განვითარებას ცვლის ნორმალურ ფარგლებში), რა თქმა უნდა.
მაგალითად მეორე ჩაპტერში რომ გეჩითება სკოატაელი, მანდ არჩევანი გაქვს– ან დახოცო ესენი, ან გაატანო რასაც იპარავენ. ერთი შეხედვით შეიძლება მოგეჩვენოს,რომ მაგ გადაწყვეტილების გავლენა მანდვე მთავრდება და ძირითადი ცვლილება არ მოუხდენია, მაგრამ სინამდვილეში შემდგომ ჩაპტერებში ამოტივტივდება ყველაფერი. თუ დახოცავ სკოატაელებს, შემდგომ ერთ–ერთი npc ხვდება ციხეში, რაც დაკავშირებულია ამ რაზმის განადგურებასთან უშუალოდ, ან თუ გაატან იარაღებს – ერთ–ერთ npc ს იპოვი მკვდარს(და ვერ ასრულებ გარკვეულ ქვესტს), რაც ასევე დაკავშირებულია ამ რაზმთან, რადგან მათ მოკლეს. :D
ასეთი არის კიდევ სხვებიც.
სხვა პოსტებს მერე გადავიკითხავ და თუ ჩავთვლი საჭიროდ, მოგახსენებთ ჩემ შეხედულებას.
Witcher 2: Assassin of Kings
GHOST
არ არის აუცილებელი გერალდი შეიცვალოს რათა სთორი უფრო მოქნილი გახდეს. ეგეთი გადაწყვეტილებები რასაც შენ ამბობ როგორც უკვე ვთქვი ბლომად იყო, მარა როცა გადაწყვეტილებების მიღებისას იცვლება ორი სიტყვა დიალოგში და ერთი-ორი ქუესთის შესრულება/არ შესრულება ეგ დიდად არ მოქმედებს სთორის ლინეარობაზე.
ჩემი აზრით თავისუფლად შეილებოდა სთორი უფრო არალინეარული გამხდარიყო გადაწყვეტილებების მიღებისას მომხდარი უფრო სერიოზული ცვლილებებით. მაგ: რომელიმე მთავარი პერსონაჟის (ტრისის, დანდელაინის, ზოლტანის) გადარჩენა შენს ხელში რომ იყოს, თავიდან ლეოს გადარჩენა რომ შეგეძლოს და ა.შ. სთორი ბევრად უფრო არალინეარული და ჩემი აზრით ბევრად უფრო საინტერესოც გახდებოდა. ესეთ შემთხვევაში არც რანდომ გმირის შექმნაა საჭირო და არც გერალდის "გაბოროტება". ესეთი გადაწყვეტილებების ჩართვა თავისუფლად შეილებოდა თამაშში.
იმის თქმა მინდა რომ ის გადაწყვეტილებები ნაკლებად საინტერესოა, იმ სოფლეში "ვეძმას" გადაარჩენ თუ არა ბევრს არაფერს ცვლის. მაგრამ აი შენი გადაწყვეტილებით ზოლტანი რომ გაწირო და ტრისი გადაარჩინო (მას ეფექტში იყო ესეთი სცენა ეშლი/კეიდენის შემთხვევაში :D) ბევრად უფრო საინტერესოდ წავა მოქმედება, და ეგეთი გადაწყვეტილებებით სთორიც ბევრად მოქნილი გახდება.
არ არის აუცილებელი გერალდი შეიცვალოს რათა სთორი უფრო მოქნილი გახდეს. ეგეთი გადაწყვეტილებები რასაც შენ ამბობ როგორც უკვე ვთქვი ბლომად იყო, მარა როცა გადაწყვეტილებების მიღებისას იცვლება ორი სიტყვა დიალოგში და ერთი-ორი ქუესთის შესრულება/არ შესრულება ეგ დიდად არ მოქმედებს სთორის ლინეარობაზე.
ჩემი აზრით თავისუფლად შეილებოდა სთორი უფრო არალინეარული გამხდარიყო გადაწყვეტილებების მიღებისას მომხდარი უფრო სერიოზული ცვლილებებით. მაგ: რომელიმე მთავარი პერსონაჟის (ტრისის, დანდელაინის, ზოლტანის) გადარჩენა შენს ხელში რომ იყოს, თავიდან ლეოს გადარჩენა რომ შეგეძლოს და ა.შ. სთორი ბევრად უფრო არალინეარული და ჩემი აზრით ბევრად უფრო საინტერესოც გახდებოდა. ესეთ შემთხვევაში არც რანდომ გმირის შექმნაა საჭირო და არც გერალდის "გაბოროტება". ესეთი გადაწყვეტილებების ჩართვა თავისუფლად შეილებოდა თამაშში.
იმის თქმა მინდა რომ ის გადაწყვეტილებები ნაკლებად საინტერესოა, იმ სოფლეში "ვეძმას" გადაარჩენ თუ არა ბევრს არაფერს ცვლის. მაგრამ აი შენი გადაწყვეტილებით ზოლტანი რომ გაწირო და ტრისი გადაარჩინო (მას ეფექტში იყო ესეთი სცენა ეშლი/კეიდენის შემთხვევაში :D) ბევრად უფრო საინტერესოდ წავა მოქმედება, და ეგეთი გადაწყვეტილებებით სთორიც ბევრად მოქნილი გახდება.
Witcher 2: Assassin of Kings
Witcher არ არის Bioware ის კლონი, რატომ უნდა ჩაედოთ ფიჩები ,რომლებიც Bioware ის ყველა ახლანდელ rpg შია. :]
მე მაინცდამაინც ვერ ვიჭერ მუღამს იმით, რომ რომელიმე კომპანიონი შეიძლება დაიბრიდოს. :]
ნუ თუ ვინმესთვის მნიშვნელოვანია კომპანიონებს შორის არჩევანის გაკეთების შესაძლებლობა,მაშინ ექნება მსგავსი პოზიცია, მაგრამ ჩემთვის მაგას არანაირი ღირებულება არ ექნებოდა Witcher ში. :]
უფრო ვიჭერ კაიფს, რომ შენი მოქმედებები შემდგომ ჩაპტერს განაპირობებენ, ისე რომ შეიძლება ვერც შეამჩნიო რა მოხდა.
ცოტას განვავრცობ: Witcher ში ფაქტიურად უკან დაბრუნება ვერ ხერხდება, ალტერნატიული შედეგის მისაღებად. ეგეც კარგი რამეა თავის პონტში. ხურავ ერთი გასვლით, აღარ იხედები უკან "მოდი იქნებ ეს შემეცვალაო" , თავისებური რეალობის შეგრძნებაა.
მე მაინცდამაინც ვერ ვიჭერ მუღამს იმით, რომ რომელიმე კომპანიონი შეიძლება დაიბრიდოს. :]
ნუ თუ ვინმესთვის მნიშვნელოვანია კომპანიონებს შორის არჩევანის გაკეთების შესაძლებლობა,მაშინ ექნება მსგავსი პოზიცია, მაგრამ ჩემთვის მაგას არანაირი ღირებულება არ ექნებოდა Witcher ში. :]
უფრო ვიჭერ კაიფს, რომ შენი მოქმედებები შემდგომ ჩაპტერს განაპირობებენ, ისე რომ შეიძლება ვერც შეამჩნიო რა მოხდა.
ცოტას განვავრცობ: Witcher ში ფაქტიურად უკან დაბრუნება ვერ ხერხდება, ალტერნატიული შედეგის მისაღებად. ეგეც კარგი რამეა თავის პონტში. ხურავ ერთი გასვლით, აღარ იხედები უკან "მოდი იქნებ ეს შემეცვალაო" , თავისებური რეალობის შეგრძნებაა.
Witcher 2: Assassin of Kings
GHOST
არა მე ბიოვარედან ეგ მაგალითი ავიღე იმის სათქმელად რომ თავისუფლად შეილება არალინეარი სთორის შექმნა ისე რომ გერალდის პერსონაჟზე ცვლილებები არ მოხდეს, თორე არაა აუცილებელი ბიოვარეს თამაშებიდან გადაიღოს სხვადასხვა რელეფლეი ელემენტები და არც ისაა აუცილებელი რომ პერსოაჟების სიკვდილის ხარჯზე გახდეს სთორი არალინეარული. უუუამრავი რამის მოფიქრება შეილება, რათა სთორი უფრო მოქნილი გახადონ. ვითჩერში უფრო ღრმა და თავისუფალი როლეფლეი რომ ჩაედოთ მაგი სულაც არ ნიშნავს იმას რომ ვითჩერი ბიოვარეს კლონია, მხოლოდ იმიტომ რომ ბიოვარეს თამაშებშიც ღრმა როლეფლეი არის. ეს რპგ არი და შესაბამისად სთორის არალინეარული, უფრო მეტ განშტოებიანი სჭირდება. რავი ჩემ გემოვნებაში უფრო ეგეთი სთორი ჩაჯდებოდა, თუმცა ეს მხოლოდ ჩემი აზრია და შეილება ვითჩერის სთორი რომ უფრო არალინეარული გახადონ ამან შეილება მთელ თამაშზე პირიქით ცუდად იმოქმედოს, ვერ გეტყვი. უბრალოდ მე ესე მიღჩევნია რა. :)
ისე ეგ ალტერნატიული შედეგზე რაც თქვი 100%-ით გეთანხმები. მაგი მართლაც კაი იყო რომ არცევანის შესაცვლელად უკან არ გიწევს დაბრუნება, უბრალოდ ჩემი აზრით კაი დეველიპერი ისაა ვინც ტამაშში რაც შეილება მეტ ინოვაციებს და ახალ იდეებს დებს. შეილება მრავალგანშტოებიანი სთორი მთლა ინოვაცია არ არის, მარა ვითჩერში მაინც ახალი რამეა და მგონი მეორეში ცუდი არ იქნებოდა სთორის მაგ მხრივ წაყვანა.
არა მე ბიოვარედან ეგ მაგალითი ავიღე იმის სათქმელად რომ თავისუფლად შეილება არალინეარი სთორის შექმნა ისე რომ გერალდის პერსონაჟზე ცვლილებები არ მოხდეს, თორე არაა აუცილებელი ბიოვარეს თამაშებიდან გადაიღოს სხვადასხვა რელეფლეი ელემენტები და არც ისაა აუცილებელი რომ პერსოაჟების სიკვდილის ხარჯზე გახდეს სთორი არალინეარული. უუუამრავი რამის მოფიქრება შეილება, რათა სთორი უფრო მოქნილი გახადონ. ვითჩერში უფრო ღრმა და თავისუფალი როლეფლეი რომ ჩაედოთ მაგი სულაც არ ნიშნავს იმას რომ ვითჩერი ბიოვარეს კლონია, მხოლოდ იმიტომ რომ ბიოვარეს თამაშებშიც ღრმა როლეფლეი არის. ეს რპგ არი და შესაბამისად სთორის არალინეარული, უფრო მეტ განშტოებიანი სჭირდება. რავი ჩემ გემოვნებაში უფრო ეგეთი სთორი ჩაჯდებოდა, თუმცა ეს მხოლოდ ჩემი აზრია და შეილება ვითჩერის სთორი რომ უფრო არალინეარული გახადონ ამან შეილება მთელ თამაშზე პირიქით ცუდად იმოქმედოს, ვერ გეტყვი. უბრალოდ მე ესე მიღჩევნია რა. :)
ისე ეგ ალტერნატიული შედეგზე რაც თქვი 100%-ით გეთანხმები. მაგი მართლაც კაი იყო რომ არცევანის შესაცვლელად უკან არ გიწევს დაბრუნება, უბრალოდ ჩემი აზრით კაი დეველიპერი ისაა ვინც ტამაშში რაც შეილება მეტ ინოვაციებს და ახალ იდეებს დებს. შეილება მრავალგანშტოებიანი სთორი მთლა ინოვაცია არ არის, მარა ვითჩერში მაინც ახალი რამეა და მგონი მეორეში ცუდი არ იქნებოდა სთორის მაგ მხრივ წაყვანა.
Witcher 2: Assassin of Kings
არ დამარტყათ მაგრამ Dragon age იც linear არის
witcher ისავით არ უჭირს მაგრამ მაინც
ყველაფერში მოიკოჭლებს როგორც Rpg
კლასებს და ჩარების შექმნიდან დაწყებული
ლოკაციებიშუ თავისუფლად ( აზრიანად) გადაადგილებით და ლოკაციების სიძუნწით დაწყებული
ერთადერთი რაც აქვს ახალი არის სხვა და სხვა საწყისი ისტორია, რომელსაც არ აქვს დიდი გავლენა მანც და მაინც შემდგომ ეტაპზე
აქ რათქმაუნდა შენი გადაწყვეტილებები მოქმედებს შედარება არაა, მაგრამ მაინც თავს ძალიან შეზღუდულად გრძნობ
:D ახლა უბრალოდ სნობი რომ არ გეგონოთ, გეტყვით რომელი თამაში არ მიმაჩნია linear ად და სხვა rpg ეების სამაგალითოდ, ეს არის Arcanum ი : )
witcher ისავით არ უჭირს მაგრამ მაინც
ყველაფერში მოიკოჭლებს როგორც Rpg
კლასებს და ჩარების შექმნიდან დაწყებული
ლოკაციებიშუ თავისუფლად ( აზრიანად) გადაადგილებით და ლოკაციების სიძუნწით დაწყებული
ერთადერთი რაც აქვს ახალი არის სხვა და სხვა საწყისი ისტორია, რომელსაც არ აქვს დიდი გავლენა მანც და მაინც შემდგომ ეტაპზე
აქ რათქმაუნდა შენი გადაწყვეტილებები მოქმედებს შედარება არაა, მაგრამ მაინც თავს ძალიან შეზღუდულად გრძნობ
:D ახლა უბრალოდ სნობი რომ არ გეგონოთ, გეტყვით რომელი თამაში არ მიმაჩნია linear ად და სხვა rpg ეების სამაგალითოდ, ეს არის Arcanum ი : )
Who is online
Users browsing this forum: No registered users and 171 guests