რა და გააჩნია იმას, თუ როგორ მოდის მოთამაშემდე სიუჟეტი. შეიძლება დედა აზრი არ იყოს იმდენად ღრმა და მრავლის მომცველი, რომ მას ძლიერი უწოდო, მაგრამ ისეთი ფორმით ვითარდებოდეს და გადმოიცემოდეს, რომ ზუსტადაც უწოდებ. "ადამიანი რო გადარჩენისთვის იბრძვის ყოველთვის, მაგ თემაზე შინაარსის გაკეთება ბანალურია" - იგივეს თქმა შეიძლება ვითჩერზეც
► Show Spoiler
გონება დაკარგული და წარსულ დავიწყებული გმირი ფრაგმენტებად იხსენებს დავიწყებულს, პარალელურად მისდევს ბოროტი ფრაქციის კვალს, რომელთაც მისი საძმოს კერიდან მოიტაცეს მათთვის ღირებული ნივთები.
მაგრამ ეს ყველაფერი ისე საინტერესოდ ვითარდება (შინაარსობრივი მოულოდნელობები, ცალკეული პერსონაჟები თავიანთი ხასიათით, გადაწყვეტილებები, ეტც.), რომ ამ ერთი შეხედვით ბანალურ იდეას სულ სხვა სახით ესხმება ხორცი.
ეს ვითჩერზე იმიტომ, რომ ყველასთვის თვალსაჩინო და ცნობილი მაგალითია. ძირითადად ეს ფორმულა მოქმედებს ყველგან.
თუმცა LIMBO კიდევ სხვა შემთხვევაა. Braid-ს კი ვადარებთ იმით, რომ საბოლოო სიტყვა ჩვენზეა ანუ როგორც გაიგებს თითოეული მოთამაშე, ისე დამთავრდება თამაში მისთვის. ჩვენებური ხედვით ვაფასებთ თამაშს და დასასრულსაც ჩვენს ინტერპრეტაციას და ახსნას ვუძებნით. ამიტომ იწერება ამდენი თეორია სცენარისტების იდეის შესახებ: კონკრეტულად ლიმბოს აზრს ზოგი რელიგიას უკავშირებს, ზოგიც ყოველ დღიურ ცხოვრებას, ზოგიც ადამიანის გონებას და ა.შ. მაგრამ ბრეიდში უფრო მეტი სიუჟეტური მასალაა მოცემული. შეიძლება ითქვას, უფრო მეტია ნამუშევარი სიუჟეტზე, ვიდრე აქ. LIMBO თავიდან ბოლომდე მისტიური თავგადასავალია, ბრეიდზე ღრმად ფიქრს კი მისი დასასრულის შემდეგ იწყებ.
იმის თქმაც არასწორია, რომ ვინმე ამ თამაშის შინაარსს ვერ ჩასწვდა. მარტივი მიზეზის გამო - თამაშს ერთი კონკრეტული სიუჟეტი არ გააჩნია. depends on us ppl.
პოსტის დასაწყისს დავუმატებდი, რომ მისტიურ და ბურუსით მოცულ სიუჟეტსაც კარგი შესრულება უნდა. როცა ეს ლიმბოს და ბრეიდს კარგად გამოსდის, Alan Wake ზუსტად ამ კუთხით იჯ*ამს.
I won't miss.