გუშინ ღამე ოსტანკინოს სახურავზე გაწყდა ჩემი თავგადასავალი... და მოვიდა ის გრძნობა, ვიღაც შემქმნელს თავი რო მოატყუებინე, რეალობა შეაცვლევინე, გულით შეხვედი ატმოსფეროში და მორჩა კინო, ეხა იცადე 5 წელი... )) ბუხრის წინ თბილათ ჩამჯდრებს კი მოგიყვებოდით დეტალურად იმ სამყაროს შესახებ რაც მეტროსგან შექმნა მწერალმა, აყროლებული ტუნელისგან შექმნილი სამყარო რომელიც თითქოს Rapture-ივით მეძახის უკან, მაგრამ არჩავერევი იმ ინტიმში რასაც მოცემულის გვირაბებში ხეტიალისდროს მოტანილი ატმო-კაიფი ქვია და უბრალოდ რამდენიმე სამსახსოვრო სურათს გაჩვენებთ =]
ეს ბურბონის უკანალია, იგი ასეთივე ლამაზი იყო ამ სურათის გადაღებიდან კიდევ 40 წამის განმავლობაში:
spawn-ას გავყევი კბილზე:
ეს მოსაცდელში იჯდა:
ისეთი სამაგონი გააძრო ხილვებში ნაბლუდაწელებს სუ დედისგინებით დავსდევდი
არა მართლა დიდი სიამოვნება მივიღე და იმის თქმაც არმინდა, რომ ცუდი გადმოტანილია წიგნიდან. კი, იყო რადენიმე მომენტი სადაც რეალურად ცუდათ დადგმული სკრიფტის გამო ვერ გავდიოდი, ან ვხვდებოდი, რომ არამხოლოდ სიძნელის გამო იყო ესათუის მომენტი გაუვალი, მაგრამ ეხა რო უყურებ, მართლა ძალიან სასიამოვნო თავგადასავალი გადამხდა თავს, რაც ბოლოს როდის ვთქვი აღარც მახსოვს